Ik weet nog dat ik naar Brussel kwam om met een spiegelreflex te leren fotograferen. Ik koos dan niet-bewegende doelen waar ik mijn lens kon op richten: gevels van art nouveau-huizen en blinde muren waar fresco’s met striptaferelen op stonden. Je kon rustig je toestel instellen, het onderwerp had een eindeloos geduld.
Ik hield het op 2D tot ik een parkje op de Kleine Zavel ontdekte. Rond het parkje stonden op fijn gesculpteerde zuilen talloze 19e eeuwse beelden van middeleeuwse ambachtslieden. Winter en zomer, je wist wat je er aan had. Fel belicht door een hoogstaande zon of voor een decor van bladloze bomen onder een bewolkte lucht, ook zij liepen niet weg.
Als ik nu nog met een fototoestel kom aandraven ga ik de lat voor mezelf toch wat hoger leggen. Mensen van vlees en bloed lijken me ook wel wat.
