Ik weet nog dat ik een voet tussen de deur had bij Europese ambtenaren. Een gemotiveerde aanvraag had het me mogelijk gemaakt om toegang te krijgen tot de bibliotheek van de Europese Commissie die ook toen al de communautaire poot van de uitvoerende macht was van wat toen nog Europese Gemeenschap heette. Onderwerp van onderzoek: alfabetisering in Europa.
Omdat de renovatie van het Berlaymont-gebouw in een pijplijn gekneld was geraakt, had men noodgedwongen een ander pand in de buurt van het Schumannplein afgehuurd. Misschien wel enigszins bruikbaar voor de vertaaldiensten die er ook waren gehuisvest maar als bibliotheek leek het me hemaal ongeschikt. De leeszaal leek meer op een grote kamer. Aan de ene zijde stonden kort op elkaar de bibliotheekkasten en aan de andere, langs ramen die uitkeken op een troosteloze binnengevel en zonder enige tussenruimte, het twintigtal aftandse tafels met stoelen. Met tot het plafond reikende ramen was een gedeelte van de rest afgescheiden en deed dienst als kantoor. Achter de glazen wand lagen een groot aantal in hoogte gelijke stapels met wetten en besluiten van de EG, voor elke officiële taal één, een tiental als ik me niet vergis. Elke keer ik in het pand in de Kortenberg langs ging, verbaasde ik me over de troosteloosheid die er heerste. Mogelijks hield die troosteloosheid duurbetaalde bezoekers met verreikende belangen op afstand maar echt blij kunnen zij die er de hele tijd moesten verblijven met hun voorlopige stek niet geweest zijn. De uitdrukking op het gezicht van de man die een kamertje aan de overkant van de smalle gang betrok en me aan mijn leesvoer hielp, sprak boekdelen.
