Een stadscentrum waar traag auto’s hun bestemming vonden en een hellende straat die me op het Muntplein bracht. Het was al een gewoonte geworden dat internationale namen pleinen inpalmden. Mallemunt, eens een toonaangevend muziekfestival, was aan een van zijn laatste edities toe. Devaluatie van naambekendheid was nog niet helemaal een feit maar dat belette niet dat ik in algehele onwetendheid voor het podium halt hield.
Enkele lotgenoten leken een zelfde vewachting te koesteren tot een zwarte saxofonist op het podium verscheen en verbazing het van de verwachting won. Het moest blijken dat, al in een op zijn lijf gesneden pak, de man het die dag niet alleen ging klaren. Na ettelijke nummers die wel een volwaardig concert leken, liet hij weten dat de klank juist zat en de JB Horns later op de dag het podium opnieuw gingen inpalmen.Voor wie het niet weten zou: de JB Horns waren drie blazers die James Brown begeleidden bij zijn niet van drama gespeende podiumverschijningen. Ik besloot maar om in Brussel te blijven.
Het optreden die avond was een succes. Het plein liep vol en ook de dikke trombonespeler bleek een ontdekking. De jazzinvloed liet zich gelden. De directheid van de namiddag maakt plaats voor een hengelen naar bevestiging. Ik stapte op voor het optreden was afgelopen. Ik zag Maceo Parker later nog optreden in Gent, werd bijna de zaal uitgeblazen maar bleef er toen tot het bittere einde overeind.
