Het stadsleven kan belastend zijn voor de bewuste mens, de wakkere burger en een op rust gestelde grijze muis. De jeugd kan dan wel de impulsen van diversiteit, verregaande tolerantie en rationele koelbloedigheid aangrijpen om een eigenheid te verwerven, iemand die het al wat gezien heeft wordt het allemaal als de ballast van het rugzakje waar op kennis beluste karakters zich angstvallig aan vast houden. Progressief ingesteld kan je je dan wel een maakbare mens voorstellen en, openstaan voor wat om je heen gebeurt zal ook wel niet verkeerd zijn, loop je echter door een dolgedraaid stadscentrum dan zoek je naar bakens die je enige zekerheid bieden.
Talloze keren ontvluchtte ik een al dan niet vermeend provincialistisch nest om Brussel aan te doen. Brussel heeft een schaalgrootte die toelaat om de verkoop van wat in andere Vlaamse steden niet of amper nog te krijgen is, rendabel te houden. Filatelie, niet iets wat ik nog als aantrekkelijk zal bestempelen, en muziek op vinyl lijkt wel een gewisse dood bespaard doordat het in Brussel een afzetmarkt bleef vinden. De vooruitgangsgedachte die een stad van zijn hinterland lijkt te onderscheiden vraagt, zeker in een land als België dat ook nu nog in het midden van veranderende constellaties ligt, een conservatief tegengewicht. Een acquis communautaire, niet het adagio waarop Europese ambtenaren toetreding tot de Europese Unie aftoetsen maar de noodzaak van een zelfbeeld van een burgermaatschappij die haar identiteit vindt in een levensnoodzakelijke openheid naar de wereld, het brengt de stad de nodige behoudsgezindheid.
Kwam ik dus Brussel bezoeken en zocht zekerheden die een generatie konden meegaan. Het was een periode waarin wat nu in het buitenland als een uitgangsbord van België is geworden, onder druk stond. Grote concerns kochten in het hele land brouwerijen op en verschraling van diversiteit was er een gevolg van. Ik besloot om diversiteit te ontdekken door een bier typisch aan de Brusselse regio te gaan proeven. Elke keer wandelde ik door Brussel Stad op zoek naar drankgelegenheden waar verschillende soorten geuzes te krijgen waren en het viel nog wel mee, vond ik. Een gevestigde waarde als A la Mort Subite was snel gevonden. Minder gekende etablissementen als La Bécasse of De Spinnekop vroegen wat meer zoekwerk. Een plaats vinden waar men Girardin bleef schenken was het moeilijkst. Al te zuur naar mijn smaakt overigens, die Girardin.
De zoektocht naar adresjes is nu verleden tijd. Artisanale bieren worden weer ernstig genomen en mijn smaak voor geuze is wat gewijzigd. Nu hou ik het meestal op het industriële spul dat wat zoeter is. Versneden is de geuze van oudsher altijd al geweest. Als het geen bieren van verschillende brouwjaren zijn die men mengt dan doet men het wel met bieren afkomstig van verschillende brouwers. Faro, een zoete variant ooit populair bij het gewone volk, is me dan weer te zoet. Als ik nu nog authentieke geuze drink dan is die nog behoorlijk zuur.
Of de geuzetraditie stamt uit de periode dat onze contreien af te rekenen hadden met vervolging en beperking van de godsdienstvrijheid is me niet duidelijk. Geus zou afgeleid zijn van gueux, een archaïsch synoniem voor straatlopers en is een term die in de zestiende eeuw gebruikt werd om dissidenten van de Spaanse adellijke broodheren te benoemen. Misschien dat dezer dagen de populariteit van de geuze er wat mee te maken heeft. Men draagt bij tot een overlevering door wat masochistisch de zuurte te zoeken in glazen bier.
