Elk jaar is er die drang om er even tussenuit te gaan. Liefst naar een plaats waar je rustig, weg van je gewone ritme, op adem kan komen en al het goede en slechte van thuis achterwege kan laten. Het geeft je een fris hoofd, andere ideeën en nieuwe toekomstplannen.
Ik was deze zomer zeven weken in Tanzania, diep in het Afrikaanse continent. Het verschil met Brussel, of elke andere Europese grootstad, kon moeilijk groter. Je staat met een emmer en een beker in de douche, want je kan niet rekenen op stromend water. Elektriciteit is er, maar laat het regelmatig afweten. Voor jouw inkopen ga je naar de markt en ben je afhankelijk van het seizoensgebonden aanbod. Je hebt geen keuze uit ontelbaar soorten kaas, maar je bent al blij dat je ergens onverwacht een stuk Burundische kaas krijgt aangeboden.
Maar ik onderging, ik relativeerde en ik genoot. Een enkele keer kwam ik in aanraking met het thuisland, toen een plaatselijke krant een paginagroot artikel wijdde aan de troonswisseling van 21 juli. Een kort, maar onverwacht, gevoel van gemis overviel mij, want ik kon mij de rusteloze en broeierige sfeer in de stad zo voor de geest halen.
Ik moest denken aan de lekkere ijsjes in het Josaphatpark, aan de voetbal en basketbal spelende kinderen op de Nieuwe Graanmarkt en aan mijn verfrissende Villo!-tochten. Ik moest denken aan de gezellige cafés op het Sint-Gillisvoorplein, aan de zomerse avonden op het Sint-Katelijneplein en aan de verzuchtingen wanneer je op de tram staat te wachten. Ik moest denken aan de concerten en de prachtige aangrenzende tuin van de Botanique, aan de verrassende metroritten en aan het overweldigend uitzicht naast het Justitiepaleis. Ik moest denken aan de roekeloze taxi’s, aan de blinkende torens in de Noordwijk en aan de heerlijke frieten op het Jourdanplein. Ik moest denken aan mijn stad.
Ondertussen sta ik weer voor de klas. Het drukke en helse ritme van de hoofdstad omarmt september. Met stralende ogen en een nieuwe blik kijk ik naar Brussel.
Eerder verschenen op http://bxlen.wordpress.com.
