“Ik hou van Brussel omdat achter elke hoek een andere wijk, met een heel andere sfeer, schuilt,” vertelde Brussels schepen Ans Persoons mij toen ik haar vorig jaar interviewde. Daar moest ik aan denken toen ik onlangs op een rustige woensdagnamiddag op tram 92 zat. Die brengt je immers van het station van Schaarbeek dwars doorheen de bovenstad naar het rijke Fort-Jaco in Ukkel.
Ongeveer een uur krijg je om in gedachten verzonken voor je uit te staren, maar evengoed kan je die tijd gebruiken om je ogen de kost te geven en de voorbijrazende omgeving in je op te nemen. Je hebt mogelijkheden genoeg, trouwens, om onder de indruk te zijn, want je rijdt langs het majestueuze gemeentehuis van Schaarbeek, omringd door grote 19e-eeuwse herenhuizen, langs het piepkleine Egmontpark aan de Kleine Zavel en langs het Poelaertplein, waar je een schitterend uitzicht hebt over de benedenstad.
De tram rijdt nadien doorheen de blinkende Louizalaan om snel rechtsaf te slaan en via de bedrijvige Charleroisesteenweg en Brugmannlaan Ukkel in te duiken. Daar waar die de Winston Chruchillaan kruist, krijg je pas goed in de gaten dat je in een ander stadsdeel bent terechtgekomen. De mooie verzorgde huizen komen volledig tot hun recht door de rijzige platanen, maar staan in schril contrast met de gezellige chaos en het amalgaam van handelszaken op de Haachtsesteenweg in Schaarbeek.
In Ukkel brengt tram 92 je dan langs het glooiende Wolvendaelpark, waar je ogen te kort komt om alle prachtige villa’s, met hun mooie verwilderde tuinen die er in de herfst vredig bijliggen, in je op te nemen. Je blik wordt ook aangetrokken door kleine, rustige en kronkelende straatjes, terwijl je zeker weet dat de upper class je intussen omringt.
Als je nog geen twee minuten later over het Sint-Jobplein dendert, ben je helemaal overtuigd van Ans’ opmerking. Het lijkt immers of je plots in een vredig dorpscentrum bent aanbeland, met enkele oude cafés en een paar traditionele winkels. Je verlaat het plein langs het oude gewelfde kerkje en gauw doemt de ellenlange Waterloosesteenweg voor je op, waar tram 92 je vriendelijk maar dwingend loslaat op de buitenwereld.
Verweesd kijk ik wat rond, nog steeds onder de indruk, en ik besluit om te wandelen naar Ter Kamerenbos, want dat ligt op een steenworp van de eindhalte. Er is in de wijde omgeving geen mooiere plek waar je herfstig kan gaan uitwaaien, moest je het toch even hebben gehad met de stad.
Eerder verschenen op http://bxlen.wordpress.com.
