In de tribune tijdens België – Colombia
Een uitzinnige menigte veert recht en schreeuwt van verwachting. Met kippenvel op de armen en een gelukzalige blik in de ogen grijpt iedereen naar zijn smartphone of fototoestel op het moment dat de Rode Duivels uit de spelerstunnel tevoorschijn komen. Elf eenvoudige mannen zijn sterren bij hun ploeg en goden in eigen land.
Dat zelfs een doodgewone oefenwedstrijd tegen Colombia uitgroeit tot een nationaal volksfeest, zegt veel over de buitengewone verwachtingen. Het maakt intussen de mogelijke kater in juli des te groter. Uren van tevoren wordt de omgeving van het Koning Boudewijnstadion afgesloten voor verkeer. Regen, koude noch wind houden de tienduizenden fans thuis. Er weerklinkt muziek, er wordt gezongen, er wordt gedanst. Jupiler wordt met liters tegelijkertijd aangevoerd. Het is aanschuiven, want frieten en hamburgers leggen een goede fond.
Doorgaans is het Atomium het lichtbaken van deze buurt, maar vanavond staat het stadion in lichterlaaie. De enorme verlichtingspalen langs de vier hoeken van het veld moeten van heinde en verre te zien zijn. In het stadion staat het felgroene gras in schril contrast met de andere kleuren. De ontelbare schakeringen rood en geel en rood en zwart en rood worden slechts in een enkele hoek onderbroken door het beperkte geel-wit-blauwe legioen Colombianen.
Nog voor aanvang van de wedstrijd overheerst in de gangen de akelige geur van verschaald bier. Geen enkele supporter laat dat aan zijn hart komen. Het ongeduldige heen-en-weergeschuifel op de tribunes maakt plaats voor een kolkende mensenmassa. Drums en toeters geven het ritme aan en gezangen weergalmen, terwijl niemand de witte bal uit het oog verliest. De koude wordt bedwongen door dikke jassen, menselijke warmte en nog meer bier. De regen legt een waas boven het veld. Een Mexican wave cirkelt rond het veld. Belgen en Colombianen doen mee.
Na de rust veranderen geroep en gejoel tot tweemaal toe in gevloek en gezucht. Een oorverdovende stilte overvalt de tribunes. Alle blikken draaien naar de hoek waar vage feesttaferelen vandaan komen. Een verloren Colombiaanse zoent haar vriend vol op de mond, tot grote ontsteltenis van de omstanders. Niet iedereen houdt de inwendige jaloezie onder bedwang. “Wij gaan toch ook eens scoren, zeker?” zucht een verontwaardigde supporter in alle eerlijkheid. De aanmoedigingen nemen evenredig toe, net zoals de frustratie. De doelpaal van de Colombianen staat in de weg, ook tot tweemaal toe.
Het vierde land op de wereldranglijst zet alle Belgen met beide voeten op de grond. Verstild applaus weerklinkt. Verliezen ontnuchtert, maar voor sommigen komt dat te laat. De supportersclub van Standard Liège laat nog steeds van zich horen. Enkelingen moeten worden ondersteund door vrienden. Bier zalft. Op weg naar buiten start de discussie. Bij voetbal kunnen er over één wedstrijd 50.000 meningen bestaan. Het is moeilijk om één held te kiezen als er elf op het veld staan.
Eerder verschenen op http://bxlen.wordpress.com
