Wanneer ik een hele tijd niet meer in Brussel ben geweest gebeurt het wel meer dat ik er binnenstap. Waarom ik er steeds terugkom is me onduidelijk. Dat er de tijd lijkt stil te staan zal er wel wat mee te maken hebben, en dat er de muziek niet als behang wordt gebruikt, dat ook.
Zelden is het er stil. Tussen de spiegels aan de zijwanden zitten er altijd wel keuvelde klanten. Een zacht geroezemoes is het. Niemand verheft er zijn stem. Er wordt gewacht op de ober of dienster om geuze of anderssoortige drank van de versterkte schenktafel aan te dragen. Tooggasten zie je er niet. Twee tafels achteraan de zaal doen dienst als het stilzwijgend gereserveerde territorium van habitués. Meestal zie je er goedmoedig, gewoon volk maar je kan je inbeelden dat er wel eens een prins van koninklijken bloede plaatsnam. Foto’s van het koningshuis zijn aanwezig, voor ze uitgestorven raakten kwamen oudstrijders langs met hun aan de natie schatplichtige vlaggen en wat blijft er over voor die gewone man in dit land van twistzieke politici, is het niet het oude familieportret om naar op te kijken?
Laatst was ik er weer. Vlakbij waar ik had plaatsgenomen zat er groepje Italianen.Waren het Europese ambtenaren op pensioen of adel die het thuis verkorven had, wie zal het zeggen? Een vrouw voerde doorlopend het hoge woord. De man naast haar zat er maar voor spek en bonen bij. Echt gezond zag hij er niet uit. Aanvankelijk enkel voor zich uit starend begon hij de omgeving in zich op te nemen tot hij krampachtig de houten tafel waar hij aanzat vastnam en opnieuw in lethargie wegzonk. Het leek wel dat hij verwachtte dat de Dood hem ijlings zou komen halen, voor hij uit zichzelf de geest liet.
