De feestdagen raasden, zoals gebruikelijk, in hoog tempo voorbij. Van het ene aperitief verplaatste ik mij naar het andere diner. De warmte van vrienden en familie maakt ondertussen weer snel plaats voor de ontnuchtering. Ik beslis om weer wat minder te eten en te drinken. De pakjes onder de kerstboom zijn uitgedeeld. De kerststalletjes raken stilaan uitgeput. Maar toch ligt er iets op mijn maag.
Niets nieuws, want het overvalt mij elk jaar rond deze tijd. Het begint wanneer de dagen beduidend korter worden en de overheid haar winteropvang opstart en thuislozen een plek geeft om te overnachten. De wintermaanden zijn voorlopig nog niet erg koud geweest, maar als ik elke avond opnieuw een ellenlange rij mensen zie aanschuiven, in de buurt van de Botanique, voor een warme maaltijd en een slaapplaats, dan breekt mijn hart. Ik kan hen niet echt helpen, denk ik, maar ik word er niet graag mee geconfronteerd.
Het kan ook anders. Omdat niemand weet wat het is om in armoede te leven, besloot Brussels parlementslid Carla Dejonghe namelijk om een maand lang met 180 euro rond te komen. Moedig, maar niet onoverkomelijk. Haar verwarming staat intussen opnieuw enkele graden hoger en ze kan terug op stap met haar vriendinnen. “Het is niet mogelijk om een beeld van de arme Brusselaar te schetsen,” zegt ze als ik haar enkele weken geleden interviewde. “Als ik intussen iets begrepen heb, is het wel dat iedereen in armoede kan terechtkomen.”
Erg openhartig en boeiend vertelt ze over haar ontmoetingen, over de eenzaamheid die haar nu soms ook overvalt en over de vele mooie initiatieven die ze leert kennen. Ik besluit bij het buitengaan dat elke hulp, hoe klein ook, toch niet zo verwaarloosbaar is als ik eerst dacht. Een druppel op een hete plaat is soms net genoeg om één iemand voor even een beetje gelukkiger te maken.
Bijgevolg stond ik wat later met een in cadeaupapier verpakte schoendoos, gevuld met eten, aan Hotel Wielemans, in de buurt van de Louizalaan. Edificio verzamelde op deze manier in 2012 meer dan 20.000 schoendozen, die nadien werden uitgedeeld aan organisaties zoals Restos du Coeur en Poverello. Ik bezorg enkele pakken koffie aan mijn collega die een inzameling doet voor Chez Nous. Ook ligt een dekentje klaar voor de man die elke ochtend en avond aan de ingang van metrohalte Park muziek speelt, voor als het eens écht koud wordt.
Misschien dat het oprechte geluk, dat gepaard gaat met elke jaarwissel, deze keer geen wrange bijsmaak moet hebben. 2014 belooft hoe dan ook een mooi jaar te worden. Maar laten we gewoon af en toe eens stilstaan bij de m/v die het iets moeilijker heeft. En deze mensen helpen waar we kunnen.
Eerder verschenen op http://bxlen.wordpress.com.
