Categorieën
Faits divers

Twee handen

Vandaag mag het niet. Een uur roerloos blijven liggen nadat het alarm afliep.

Vandaag staat de wekker sinds lang nog eens om kwart voor zeven. Het gevolg van mijzelf zowel een avond- als een ochtendmens te wanen. En van het verlangen nog eens te willen deelnemen aan de maatschappij. Straks duik ik vrijwillig de Brusselse ochtendrush in en zal ik doen alsof ik ook ergens haastig naartoe ga.

Kwart voor zeven. De enige reden waarom ik denk dat ik geen ochtendhumeur heb, is omdat er niemand is om het op uit te werken.

Ik zet koffie en kijk uit het raam. Koffie, vanaf welke leeftijd mag dat eigenlijk?

Van zeven meter hoog zie ik hoe een donkerblauwe gezinswagen in verschillende pogingen van tussen de borduur en een tegen zijn gat plakkend volkswagentje uit probeert te manoeuvreren. Millimeterwerk. Zacht tegen een andere auto aan parkeren, een kuske geven, noemen we dat in Brussel. Vanop het trottoir naast de wagen wuift een papa zijn zoontje op de achterbank uit en vormt een hartje met zijn twee handen. Wanneer de auto vertrekt, loopt hij nog enkele passen de wagen achterna.

Ik bedenk dat we altijd te veel vergeten. Te veel van de speelsheid van onze ouders – en zij van zichzelf –, te veel van hoe we eenvoudig gelukkig konden zijn als kind. Te veel van wat onze ouders ons hebben geleerd, te veel van hoe we elkaar al graag hebben gezien.

Zal hij het later nog weten dat zijn papa ’s ochtends kon vergeten dat de rest van de wereld bestond? Dat hij dan een prinsje was, op de achterbank van een koets zonder paarden. En dat zijn vader dan hartjes maakte met zijn handen. Ik hoop het. Moet ik trouwens ook eens proberen, die hartjes. In volle ochtendrush.

Share

Door Jill

Dichter-woordkunstenaar. Dertiger. Reisde al van kleins af aan mee met haar vader naar de grote hoofdstad om verse basilicum te halen achter de Vismarkt, vlees aan de Abattoir, champignons bij Champigros, garnalen bij Mer du Nord en leerde zo de stad en de binnenwegjes kennen. De puzzel viel voor haar in elkaar toen ze vanboven op Parking 58 het zicht zag en toen snapte ze het: "Deze stad is ongelooflijk. Ik wil schrijven over alles wat ik zie." Hoe ze bij BrusselBlogt terechtkwam, als "een flamingo tussen vreemde vogels" vertelt ze in deze bijdrage. Ze heeft haar eigen blog: www.verhaalgemaak.wordpress.com.