What the hell is er aan de hand met de wereld??
Niks, of toch niks nieuws. Jammer genoeg is oorlog en verderf van alle tijden, enkel hebben we er nu een duidelijker zicht op, en worden we – willens nillens – met onze nieuwsgierige neuzen in de onwelriekende waarheid geduwd.
Maar toch, meer ontwikkeling zou in principe meer menslievendheid met zich mee moeten brengen, een open geest, een ruime blik, verdraagzaamheid, begrip voor de andere. Waarom is iedereen de laatste tijd dan zo druk bezig met elkander de duvel aan te doen? Misschien is te veel communicatie dan toch geen goed idee. Misschien zijn onze gedachten wel stil gemaakt om de vrede hier te kunnen bewaren, misschien is Facebook een openbaring van onze donkerste en vuilste gedachten en krijgen we al die waarheden gewoonweg niet meer doorgeslikt? Misschien is de bevolkingsvermenging te snel gegaan en voelen we ons ontheemd in onze eigen regio, zodanig ontheemd dat we de andere met geweld aan de deur zetten, of toch hardnekkig proberen. Misschien is te veel liefde gewoon dodelijk en krijgen we dit als tegenreactie, de volle en pure uiting van haat, je weet wel, die andere vorm van liefde…
Wie zal het zeggen? Ik was in elk geval redelijk vredig gelukkig toen ik, van op mijn hoog balkon in Saint-Josse, de Turkse onderburen gezellig opgeschrikt van op hun zelfgefabriceerde straatterras de luide en vrolijke rollerparade zag bestaren. En daarna de fietsers, en daarna de toeristenbus. En zwaaien maar. Want dat vinden we plezant hier in Brussel. Voor dat half uurtje dan toch, of als we langs de kruidenier passeren, of de man van de nachtwinkel zien voorbijsloffen. Een korte wuif, een onbeantwoorde ‘çava?’. Het zal de wereld nog redden, of toch al zeker Saint-Josse.
