Wat een geschreeuw, wat een gescheld.
Misschien wordt het echt wel tijd om terug uit onze pen te kruipen, om Facebook af te zetten, om Twitter uit te schakelen, en zelfs een Yahoo account te deactiveren. Nu iedereen een zwijgende stem heeft op het internet kan er naar believen gepost worden hoe oneens we het allemaal zijn. Is dat eigenlijk nog wel een gesprek? Is dat nog een uiting van vrije mening? Zou dat ook gebeuren als iedereen tegenover elkaar zou zitten en recht in de ogen van de tegenpartij kijkende zijn onverbloemde mening kenbaar moet maken?
Wat zijn we sterk achter ons scherm. En stout. En wat hebben we gelijk.
‘We are the media’, schreef iemand ooit. Het is zover, onze digitale alter ego’s hebben ons leven overgenomen. Of afgenomen.
Mocht iemand tegen mij gezegd hebben wat er daar geschreven stond, ik had hem prompt op zijn plaats gezet, hem overtuigd van zijn mogelijk ongelijk, gestreden voor mijn standpunt tot het zou doorgedrongen zijn. En dan hadden we een pint gedronken, en elkaar gesteund in onze sterktes, en bijgewerkt in onze zwaktes. Zo was het back then, in de vrije wereld. En nu, nu zijn we onze eigen Gestapo geworden. Opsporen die verbale misdoeners! Aan de schandpaal ermee! Want fouten maken we zelf nooit, uiteraard. Of toch niet op het openbare internet.
En mijn mening? Het was een vreselijke stommiteit, het was een foute boodschap, een professioneel misplaatste persoonlijke uithaal in een onduidelijk drama. Maar die ene post heeft de boosheid om het echte drama op zich genomen. Er was niemand meer om te beschuldigen, om aan te pakken, behalve dan die ene die het opnam voor de vluchtende verdachte. En alle ingrediënten waren aanwezig om er een vet schandaal van te maken. Wat een misstap, wat een heerlijke schande. En denkt er nog iemand aan het slachtoffer? Zij het de vrouw, zij het de Steve? Wordt er nog gezocht naar een antwoord? Misschien, in alle stilte, achter het rookgordijn van het Facebookschandaal. Dan heeft het misschien toch nog tot iets gediend.
