Youth, de nieuwste film van de Italiaanse regisseur Paolo Sorrentino, ging gisteravond in première in Bozar te Brussel. De zaal was gevuld tot de nok, zo vol dat enkele last-minute ticketloze gelukszoekers zwaar teleurgesteld terug naar huis of op café werden gestuurd. Dat wil zeggen: dankbaar voor onze plek, en met zeer hoge verwachtingen. Gevaarlijke mix. Het licht ging uit, de zaal werd stil. Het spektakel kon beginnen.
Het verhaal speelt zich af in en rond een luxeresort in de Zwitserse Alpen, waar de gepensioneerde dirigent Fred Ballinger (Michael Caine) zijn hersenspinsels op een rij tracht te zetten, zijn net gedumpte dochter Lena (Rachel Weisz) opvangt en verzoeken van Queen Elisabeth om zijn succesvol gecomponeerde ‘Simple Songs’ nog eens te dirigeren koppig afwijst. Zijn goede vriend Mick Boyle, magistraal vertolkt door Harvey Keitel, ook op leeftijd, is regisseur en werkt een nieuwe film uit met een piepjonge crew. In tegenstelling tot Fred geeft Mick de strijd nog niet op. Ze zijn het niet altijd met elkaar eens, maar de vriendschap is mooi. Simpel en recht voor de raap. De rode draad – ook doorheen de film – is confrontatie, met ouder worden, met eigenwaarde en succes, met vaderschap, met liefde, seksualiteit en aftakeling. Zonder dat het uitgesproken wordt, en met een flinke dosis zelfspot. De cast is ijzersterk en voldoet aan de verwachtingen. Ook Jane Fonda schittert kort.
Youth brengt niet zozeer een verhaal, maar een reeks van interacties tussen menselijke personages en momenten, ogenschijnlijk eenvoudig maar doordrenkt met complexe emoties, gedompeld in een decor van wondermooie muziek, alleszeggende stiltes en heerlijk groene berglandschappen. Het is een vermenselijkt sprookjesscript. De dialogen zijn gevat en grappig, en soms ook hard en raak. No bull shit. Maar het zijn vooral de stiltes die spreken. En de muziek. De kijker krijgt de tijd om te kijken, te luisteren, te voelen en het moment volledig in zich op te nemen. Een heerlijke afwisseling met alle fast paced Hollywood kaskrakers van tegenwoordig. De personages worden constant gerelativeerd. Achter een masker van humor, al dan niet vergane glorie en koppigheid schuilen onzekere zielen die even kwetsbaar zijn als u en ik. En dat is ok. Want in tegenstelling tot het nastreven van een verheven intellectuele status is wat we uiteindelijk allemaal stiekem het liefst horen: the simple song.
Youth is vanaf vandaag in Brussel te bekijken in Aventure, Vendome, Stockel, UGC de Brouckère, UGC Toison d’Or en Kinepolis.
