Kwinten Lambrecht laat op zijn blog Lambyk zijn licht schijnen over het stadsleven, duurzame mobiliteit, fietsen en politiek. Vandaag staat hij stil bij de aanslagen van gisteren. ”Is ongelijkheid de reden voor terrorisme of criminaliteit? Neen, maar het kan wel een van de oorzaken zijn.”
‘Tous ensemble’, het is de leuze die we als Belgen het liefst in de mond nemen wanneer we naar de belangrijkste bijzaak van het leven, voetbal, kijken. Bij het voetbal overheerst dit gevoel, maar in onze samenleving allerminst.
We hebben de afgelopen weken veel voorbij zien flitsen: van “opkuisen”, tot “belofte tot opkuis nakomen”, tot “we hebben hem” en dan heb ik het nog niet over de meisjes en jongens die onze sociale media bevuilen met toogpraat die zelfs de toog van het bruinste café niet waard is.
Wat of wie kuisen we op? De ‘andere’? De kinderen en kleinkinderen van de arbeiders die ons vuil werk opknappen en dat nog steeds doen? Velen zouden het willen, maar uitroeien van mensen mag je niet, daar zijn internationale regels aan verbonden. Het uitroeien van sociale onzekerheid en uitsluiting daarentegen kan, mag, moet dezer dagen meer dan ooit.
Als rijke Nederlandstalige (Vlaamse neem ik liever niet in de mond) Brusselaar groeide ik op in schooltjes naast een bos, in het groen of dicht bij huis. De kansen lagen en liggen nog steeds voor het grijpen.
En wat zien we in Molenbeek of andere minder welgestelde buurten van Brussel? Verloedering, nauwelijks groen of open ruimte, volgestouwde terrassen bij gebrek aan plaats. En op de Nederlandstalige school (van mijn moeder) vlak bij Beekkant? Een speelplaats zo groot als mijn appartement, kinderen die aan elektrische vuurtjes moeten hangen in de winter, lege brooddozen, bijzonder weinig buitenschoolse activiteiten door geldgebrek en leerkrachten die er alles aan doen om het leven zo leuk en eerlijk mogelijk te maken.
De ongelijkheid begint in Brussel in de wieg.
Is deze ongelijkheid de reden voor terrorisme of criminaliteit? Neen, maar het kan wel een van de oorzaken zijn.
Het komt er dan ook op aan om te blijven investeren in de opkuis van de straten, van de sociale achterstand, van de vreselijke school- of sportinfrastructuur waarin onze jongeren vandaag moeten ploeteren.
Iedereen in het cachot steken is makkelijk, ‘zin’ geven vraagt uitzonderlijk veel moeite maar het is wel de meest duurzame oplossing op lange termijn.
