Kwinten, een buurman, getuigde op zijn blog onlangs over de vuile buurt waar hij woont. Dus ook mijn buurt: Zuidlaan & Slachthuislaan. Er zijn inderdaad een pak zwerfvuilhotspots. De middenberm, officieel geen parking, is een aantrekkingspool voor sluikstorters. Het valt op: het is een trouw cliënteel dat langskomt. De storten zijn vaak dezelfde, ook de plaatsen die ze eruit pikken zijn dezelfde, soms weet ik al de avond op voorhand waar wat gedumpt zal worden. Betrappen zou in principe daarom simpel kunnen gebeuren. Nu ja, de theorie is altijd makkelijker dan de praktijk. Uiteraard, vuil trekt vuil aan: die grote vaste hotspots geven toevallige dumppassanten een vrijgeleide. Een never ending story dus…
Het blogstukje van Kwinten was blijkbaar de aanleiding voor het burgerintiatief Leo Not Happy om de krachten te verenigen. Uitkomst? Een grote opruimactie tussen het Zuidstation en de Ninoofsepoort. Maar waarom zou ik in hemelsnaam de rommel van een ander gaan opruimen? Tenslotte, is dit net niet een van de oorzaken van zoveel vuiligheid op straat? Er is altijd wel iemand die het opkuist. Maar toch, één zinnetje in de omschrijving van het Facebookevenement zette me aan het denken: “Onverschillig blijven ten opzichte van deze problematiek, is het aanvaarden.” Leo had wel een punt.
Dus ja, tijd om even actief deel te nemen. Leo zag er wel wat anders uit dan op z’n Facebookprofiel en ook de rest van de deelnemers strookten niet echt met m’n cliché-verwachtingen. Geen jonge activisten met vlaggen, dreadlocks en plofbroeken, maar een hele mix van gewone mensen: jong, oud, blank, zwart en alles daartussenin. De sfeer was gezapig.
Stad Brussel had zich trouwens geëngageerd. Zij deelden zakken en afvalgrijpers uit. Een afvalwagen reed op en af. Mooi! Er hing wel een voorwaarde aan vast: opruimen op de Zuidlaan zelf en de middenberm mocht niet. Deze zone valt onder de verantwoordelijkheid van grote broer, het Brussels Gewest. Daar moesten we wegblijven… tja. De verschillende niveaus binnen dit kleine gewest spelen zelfs tijdens een actie als deze een rol.
Het traject werd daarom aangepast: in plaats van de Zuidlaan op te gaan gingen we de Lemonnierlaan in richting centrum. Redelijk tergend om parallel te moeten navigeren met het echte probleem 200 meter verderop. Het centrum was relatief proper. Hier doen de stadsdiensten hun werk. Na twee à drie zijstraten gaat het toch plots linksaf. Een beetje burgerlijke ongehoorzaamheid? Zo landen we uiteindelijk aan de Anderlechtse Poort. Mijn straat. De afvalverzamelzakken gaan er in ijltempo door. De middenberm en de overkant blijven we af. De schrik zit er toch een beetje in dat Stad Brussel not happy zou zijn.
En toch, het doel hebben we bereikt: omstaanders keken raar op toen ze de ad-interimkuisploeg zagen opruimen. Sommigen claxonneerden enthousiast uit dankbaarheid, anderen keken toch een beetje beschaamd weg. Hoe dan ook. Zo’n actie zal meer effect hebben dan de meeste sensibiliseringscampagnes.
En toch blijf ik realist: Zolang er een mentaliteit heerst dat alles kan en mag zal er weinig veranderen. Het moet geen politiestaat worden, maar de pakkans zou toch groter zijn als er in de buurt van die hotspots een camera zou hangen. Het zou in ieder geval ontradend zijn. En wat met de alternatieven? De recyclageparken in het gewest zijn vrijwel enkel met de auto bereikbaar en toegankelijk op vertoon van je identiteitskaart. Dan sluit je meteen een groot deel van de Brusselaars uit. Akkoord, er zijn wel af en toe momenten waarbij Net Brussel op bepaalde plekken in Brussel een tijdelijke recyclagepark inricht, maar dan moet je al goed geïnformeerd zijn. Een beetje meer creativiteit en politieke moed zou wat in gang kunnen zetten.
Ergeren zorgt enkel maar voor frustraties, dus ik wil vooral de focus leggen op het positieve. Het was een plezant middagje en we hebben ondertussen wat nieuwe mensen leren kennen. Er is zeker nog hoop toen je die hoop enthousiastelingen aan het werk zag.
Leo & Kwinten, bedankt voor de invitatie! Succes en hou het netjes!
Thijs.
