Katrien Colenbie (54) is lid van het collectief ‘Stadsbiografie Brussel’. Ze is momenteel bezig met een caleidoscopische fotodocumentaire over de Modelwijk in Laken en Jette, in nauwe samenwerking met de bewoners. In september zijn de foto’s te zien op een gemeenschappelijke tentoonstelling in De Markten. “Ik wil graag een verhaal vertellen over mensen in hun omgeving. Ik kan uren mensen observeren om dan het ‘beslissende moment’ vast te leggen”, zegt ze met een knipoog naar de legendarische Magnum-fotograaf Henri Cartier-Bresson.
De voormalige Europese ambtenaar stortte zich in 2013 op de fotografie na een zware ziekte. Ze is geboren in Deinze en woont nu in Vilvoorde, maar Brussel fascineerde haar van kinds af. Ze publiceert haar foto’s op haar eigen website en ze is ook actief op Instagram. “Bit of a perfectionist but very broadminded. Passionated photographer!”, luidt het op haar Facebook-pagina.
Hoe is je liefde voor de fotografie ontstaan?
Ik was als kind al dol op fotograferen. Toen ik 7 was, fotografeerde ik al met de camera van mijn vader. Daarna kocht ik diverse compacts en nog later een bridge camera. Jarenlang maakte ik foto’s zonder de techniek of de kunst echt te kennen.
Het jaar 2013 was een keerpunt in mijn leven. Ik had een agressieve borstkanker en kreeg twee jaar lang een zware behandeling. Op zulke scharniermomenten begin je na te denken over je leven. Ik kon de stress van het kantoor al langer niet meer aan. Ik werkte jarenlang twaalf à dertien uur per dag en ik was opgebrand. Ik besliste om mij volledig toe te leggen op mijn genezing (gezond eten, veel bewegen en voldoende rust nemen) én iets te doen waar ik me volledig in kon ontplooien en uitleven. Dat werd de fotografie. Het leek of ik eindelijk een doel gevonden had in mijn leven. Een geluk met een ongeluk.
Ik kocht een Fuji-systeemcamera en volgde intensief cursussen fotografie. In het collectief ‘Stadsbiografie Brussel’ voel ik me als een vis in het water. Ik heb er al heel wat van opgestoken: technisch maar ook voor de selectie van beelden om tot een samenhangende serie te komen. Het is heel belangrijk om je werk met anderen te bekijken, want je eigen blunders zie je niet en de objectieve blik van de anderen is onontbeerlijk. Dat is voor mij, naast de gemeenschappelijke fototochten op zaterdagochtend, een meerwaarde van ons collectief.
Hoe zou je je eigen foto’s omschrijven qua thematiek, stijl, toon…?
Ik ben in hoofdzaak een straatfotograaf en meer specifiek een ‘people photographer’. Ik wil graag een verhaal vertellen over mensen in hun omgeving. Ik kan uren mensen observeren om dan het ‘beslissende moment’ vast te leggen. Het liefst zet ik ze daarna om in zwart-wit omdat daar vaak meer emoties en drama in zit. Kleuren leiden vaak af van de essentie.
De meeste zijn candid foto’s, omdat je dan de minst gekunstelde uitstraling hebt. Mensen gedragen zich natuurlijk. Als ik toch geposeerde foto’s neem, doe ik het bij voorkeur met een inspirerend model dat goed meewerkt en met wie ik een klik heb. Iemand die als het ware flirt met mijn lenzen. Af en toe kan dat ook een toevallige voorbijganger zijn op straat.
Als alle aspecten van een opname samenkomen, licht, vorm, moment en emotie, dan heet dat in het Engels ‘serendipity’. Dat is voor mij het mooiste wat ik kan bereiken in mijn werk. Als ik een goede foto gemaakt heb, kan ik uren lang gelukkig zijn. Alle noties van tijd of verplichting vallen weg. Ik ben dan in ‘mijn wereld’.
Wat bevalt je aan Brussel? En wat niet?
Brussels fascineerde mij al vanaf mijn prille jeugd. Toen ik als meisje van het Oost-Vlaamse platteland naar de hoofdstad kwam, was ik altijd heel opgetogen over het geanimeerde, meertalige en multiculturele leven van de stad. Alles kan en mag in Brussel. Ik vond het altijd al een spannende stad, hoewel het soms ook een beetje een haat-liefdeverhouding is.
Wat me tegenvalt, is dat Brussel zo vuil is. Er wordt weinig schoongemaakt en de groenvoorziening zou ook veel beter kunnen. Zelfs op luxeboulevards tiert het onkruid welig. In elk steegje stijgt er urinestank op. De stad ligt er vaak verwaarloosd bij. Ook is het niet overal even veilig. Zeker als vrouwelijke fotograaf moet je soms wel oppassen in bepaalde buurten. Daar heb je in steden als Gent en Mechelen minder last van.
Wat zijn je drie favoriete Brusselse foto’s?
Een man die helemaal in gedachten verzonken zat te tobben tijdens een karaokewedstrijd in de Cité Culture in de Modelwijk. Ik probeerde om in zijn vel te kruipen en te ervaren waarover hij piekerde. Wellicht de armoede, de uitzichtloosheid, het gemis van zijn familie.
Nummer 2 is een beeld van reizigers op tram 3 genomen in halte De Wand. Het is een heel vluchtig beeld. Het geeft de monotonie aan van het leven van de meeste mensen. Elke dag zelfde tijd, zelfde plaats op tram of bus om te gaan werken of boodschappen te doen. Je wordt er een beetje troosteloos van.
Deze foto toont twee vrouwen die op de bus wachten in Sint-Joost-ten-Node. Alweer de monotonie van het woon-werkverkeer heeft me hier geboeid. De dames zijn als het ware ingekaderd in de scène. Net zoals in de vorige foto werk ik met reflecties.
Op welke onbereikbare plek in Brussel zou je graag foto’s willen nemen?
In de Grote Moskee tijdens het Vrijdaggebed.
Wat is volgens jou de meest fotogenieke plaats van Brussel?
Zonder twijfel de trappen voor de Beurs en de voetgangerszone errond. Je vindt er steeds een mix van mensen die allemaal een ander verhaal hebben: daklozen, expats, artiesten, Jan met de pet, toeristen.
Heb je nog een droom of ambitie als fotograaf?
Eén droom? Meerdere zelfs! Het fotofestival van Arles bezoeken, een dagje met Steve McCurry gaan fotograferen, een gerenommeerde wedstrijd winnen.
Mijn ambitie is om nog elke dag beter te worden en hier en daar wat stages of workshops te kunnen doen met goede beroepsfotografen. Dat mag dan gerust in New York of Tokio zijn!
Brussel is een goudmijn voor gepassioneerde fotografen. Onze vaste rubriek Brussel in Beeld bewijst dat elke week, maar ook op andere sites en in fotogalerijen vallen er mooie Brusselse foto’s te bewonderen. Hoog tijd om de mens achter de lens in beeld te brengen. Deze bijdrage past in de reeks Fotograaf in Beeld.
