Het schip dat de zeven zeeën heeft aangedaan, heeft tijdelijk anker geslagen in Molenbeek. Ik zal jullie hier een bloemlezing geven van de gevaren die ik als kapitein van dit schip moest overleven om tot dit mooi verhaal te komen, verweven met mijn aankomst in Molenbeek zoals Odysseus of Europa? Nee, deze keer als de grootste miet van Internationale Fotojournalistieke Karavaan.
Mijn idee is van mij dichter bij conflicten in deze wereld te bewegen. Je hebt van die mensen die in het heet water (de gewapende conflicten) springen als eerste stap. Ik ben iemand die het water steeds laat warmer worden. Ik ben al jaren bezig, om mij eerst voor te bereiden als dokter in conflict gebieden of in de ‘Poverty Belt’ van Brussel’, daarna als fotojournalist. Aan het eerste kwam een spijtig einde.
Je moet het niet verstaan als of ik een soort ‘bucketlist’ heb voor conflictgebieden, het overkomt mij gewoon. Ik zoek het ook niet op, maar ik ben dus nog altijd de minst stoere onder oorlogsfotojournalisten.
Nu woon ik in Molenbeek
Ik dacht: ‘Ik heb het wel gezien zeker in Marokko, maar nee, ik woon nu in Molenbeek, in een zeer mooi appartement. Ik heb 8 maanden in Marokko gewoond, ik woonde in Rabat in de wijk Souissi, dicht bij Agdal, had lang een appartement in Cité Administratif op de Boulvard Mohamed al-Sedis, ik heb het in Marokko allemaal gezien. Wel, niet in de wijken waar ik toen woonde. Molenbeek verwonderde mij een beetje.’
Toch mijn gedacht was: ‘er zijn lokale gevallen van agressie en terrorisme’. Zo van die problematieken zijn steeds punctueel. Deze problematieken mogen zeker niet onder de mat geveegd worden, maar die mogen niet in je dagelijkse leven storen. Och ja, ik relativeer misschien die problematiek in Molenbeek, maar ik leef in die sfeer sinds jaar en dag in het buitenland.
Dezer dagen merk ik dat de ‘poverty belt’ die Molenbeek is, niet echt overeen komt met wat ik in andere landen heb gezien als ze over een ‘poverty belt’ spraken. Dat is een puntje om te onderzoeken, de komende vier maanden.
Wat ik wel herken is de agressiviteit die mensen in mijn wijk aanwakkeren. Ik ben dat gewoon van in andere landen zoals Haïti, Brazilië, Egypte, … . Ik ben daar tegen gewapend op sociaal vlak, dus dat stoort mij niet meer, ik ga zelf verder, dit is de enige mogelijk sfeer waarin ik kan leven.
Toch heb ik argwaan, ik heb in Molenbeek vrienden en vijanden. Zoals ik in Libanon, Brazilië en nu in Congo vrienden en vijanden heb. Dat zijn situaties die niet bestaan in pak weg Sint-Genesius-Rode, maar daar relativeer ik de problemen van de medemens, tot mijn grote spijt. Daar beweren de inwoners dat de echte problemen zich daar bevinden.
In Molenbeek
Hier wordt dag en nacht geraced met auto’s en brommers. De politie is in een voortdurend kat en muis spel betrokken met mijn buren in de wijk. Per avond stoppen er gemiddeld 3 politiewagens bij mijn buren. Het kan geen toeval zijn, als je de helicopters ziet uitrukken, dan kan je je afvragen, creëer je dan geen problemen.
Mijn eerste indruk over Molenbeek is dat de buurt hier opgejaagd wordt door de politie en de politie wordt opgejaagd door de buurtbewoners. Hierdoor ontstaat er een wisselwerking, het is dus zeker geen éénrichtingsverkeer.
Willemjan is jullie correspondent voor Brusselblogt.be in Molenbeek gedurende 4 maanden.
Volg mij op mijn blog of website
