Terwijl ik in Molenbeek woon om deze gemeente beter te begrijpen, in beeld te brengen en te beschrijven, komen er steeds meer elementen naar boven uit mijn leven van hier in België en in het buitenland. Toch zal ik het hier niet over hebben, maar over het buurtfeest van ‘Charleroi Danses’ voor de inwoners die rond het Hertogin van Brabantplein wonen.
We waren met onze co-location uitgenodigd op een buurtfeest in La Raffinerie bij ‘Charleroi Danses’ in de Manchesterstraat 21 in Molenbeek. Ik dacht dat het een avond zou worden met allemaal serieuze mensen van een zekere leeftijd. Ik had er mij helemaal aan mispakt.
Toen ik binnenkwam zag ik een van de Belgo-Irakezen staan van tijdens het vluchtelingenkamp ‘Maximiliaan’ in september 2015 in Brussel. Ik had daar 17 nachten getolkt voor ‘Dokters van de Wereld’ in de maand dat het open was. Ik vroeg hem of hij in de wijk woonde. Hij zei mij : “Nee, ik ben hier met Cinemaximiliaan. Wij verzorgen de avond.”
Opeens kwamen er meer oude bekenden binnen, een deel van de Belgo-Irakezen (18-30 jaar) die ik kende van in het park was daar, ze zijn allemaal actief rond de organisaties die ontstonden na het Maximilliaanplein.
De avond kwam op gang met een Iraanse muzikant die de sitar bespeelde. Hij droeg hetzelfde brilletje als John Lennon, maar niet het lange haar. Ik schrok ervan dat de Belgo-Irakezen allemaal al goed Frans hadden geleerd en nu klaar waren om Nederlands te leren.
De meesten onder hen hebben een job of studeren. Onder de Irakezen is de ene sjiiet, de andere soenniet, maar over één ding daar waren ze het eens en dat is dat ze het goed hebben in Brussel.
Ik dacht bij mezelf, krijg ik nu echt de kans om stabiele vriendschappen met deze mensen uit te bouwen? Dat was altijd mijn probleem, ik was vol van respect voor deze waarde-volle Irakezen, maar hun situatie zag er lang slecht uit.
Nu realiseer ik mij pas na 2 jaar dat ik eindelijk normale vriendschapsrelaties kan aangaan met hen in de plaats van altijd het gedacht te hebben dat ze moeten terugkeren naar Irak door een negatief bij Dienst Vreemdelingenzaken of dat ik uit mijn positie kan treden van tolk voor ‘Dokters van de Wereld’.
We gingen aan tafel. Er klonk Midden-Oosterse muziek uit de boxen en we aten hummus, baba ganoush, Jemenitische rijst en Dajaaj (Kip).
We wisselden ons beste Frans uit met de mensen van ‘Charleroi Danses’. Het is een organisatie in Molenbeek en Charleroi die repetitieruimtes voorziet en spektakels organiseert voor ensembles van hedendaagse dans. In de Manchesterstraat in Molenbeek hebben ze een groot gebouw.
‘Charleroi Danses’ zitten in Molenbeek en willen graag de buren leren kennen rond het Hertogin van Brabantplein.
Waaronder wij en Cinemaximiliaan. Daarna werd er Dabke gedanst en kwamen de meer Oriëntaalse danspasjes naar boven. Het feestje eindigde met baklava, fruitsla en dadels gemaakt door een Yezidi-meisje. De kers op de taart was Abass (24 jaar). Ik ken hem van zijn eerste dag in België.
Hij is een van de vluchtelingen van het eerste uur uit Irak, die ik nog goed herinner omdat hij wel eens langs kwam op de medische post en later kwam ik hem wel eens tegen aan de Beurs. De eerste dagen voelde hij zich een beetje eenzaam omdat hij zijn moeder miste, zo vertelde hij mij altijd. Nu heeft hij zich ontpopt tot een extroverte en flamboyante persoonlijkheid.
De avond werd dan ook afgesloten met Abass die op een plank op de grond de moonwalk deed en nog meer schitterde in mijn ogen dan Michael Jackson.
Wil dit niet zeggen dat de integratie van de vluchtelingen van het Maximiliaanpark aan het slagen is?
Volg Willemjan Vandenplas op zijn website of blog
