Elke donderdag eet blogger Willemjan zijn broodje op dezelfde plaats en uur in Brussel omdat hij elke week daar een afspraak heeft. Een saaie routine, waarvan hij vandaag even filosofisch werd. We hebben er allemaal wel zulke.
Ik kom toe aan Bascule in Ukkel met de bus. Vroeger ging ik altijd naar “Café La Presse“ om nog snel een latte macchiato te drinken. Ik vond de smaak uit de tas nooit lekker, dus ik nam altijd uit een kartonnen beker.
Echter, de laatste jaren ga ik een broodje halen bij “Fromagerie de la Bascule”. Ik koop als het kan een artisanaal broodje met olijfolie, rucola en gouda met komijn.
De eigenaar van “Fromagerie de la Bascule” klaagde nog dat er te weinig jonge artisanale bakkers zijn in Brussels en dat hij schrik heeft dat hij zijn lekkere broodjes niet meer kan krijgen, want deze zijn lekker en ecologisch, maar niemand wil nog het beroep van kwaliteitsbakker uitoefenen, terwijl ze wel ecologisch willen eten.
Gelijk heeft hij, ik ga naar buiten en sla de Generaal Pattonstraat in. Op de kruising met de Sint-Jorisstraat staat er een bank, waar ik rustig van mijn broodje kan genieten.
Als ik daar op mijn bank zit, kom ik helemaal tot rust. Recht tegenover mij is er een oud restaurant “Le General”, waar op het terrasje mensen genieten van de zon en lekker eten. Op de andere hoek van de straat is er een tweedehandswinkel met de naam “Ping-Pong” die door een jongeman van mijn leeftijd uitgebaat wordt. Op de vierde hoek is er gewoon een woonhuis.
De auto’s rijden voorbij, maar het is een woonwijk, dus ze rijden niet snel tussen de begin 20ste-eeuwse huizen voor de rijke klasse.
Ik zit in de schaduw, maar met de smaak van komijn en de heerlijke rust die mij omarmt, dommel ik helemaal weg. Als mijn broodje op is, word ik weer bewust. Het is precies of ik opium zat te roken tijdens een zweverig concert in Afghanistan. Ik word bedwelmd door de rust, de komijn en het ritme van de stad, dat ik in een roes terechtkom.
Daarna stap ik de Generaal Pattonstraat af, zonder dat ik weer helemaal in de realiteit sta omdat die straat nog een van de laatste plaatsen is in Brussel waar je diepgaande rust hebt omdat je ingesloten zit tussen de Waterloosesteenweg en de Louizalaan, dus er komen weinig auto’s langs.
Na mijn afspraak, kom ik dan terug in de realiteit door langs de abdij naar Flagey te lopen en de Elsensesteenweg op naar de Engelse tweedehandsboekenwinkel “Tulibris” in de Tulpenstraat. Die wijk heeft zich de laatste jaren ontwikkeld tot een heuse boekenwijk met Tulibris, twee Franstalige boekenwinkels, Libre Books, Bibliotheek Lumumba, Hankard, Oxfam, …
Daar koop ik dan een boek omdat na het studeerwerk van tijdens de week, ik op zondag kan genieten van een goed boek. Het is zoals de eigenaar van Tulibris zei: “Hoe ouder je wordt, hoe meer je nood hebt aan rituelen.”
Willemjan is blogger. Bekijk zijn werk op Facebook of op zijn website
