Tanguy Haesevoets verzamelt al jaren een mengelmoes van invloeden. Vanuit zijn Congolese familie drupten de rumba en de zouk binnen, uit Zuid-Amerika de grooves en na reizen naar Japan raakte hij in de ban van het Japans experimentalisme. Ook eigentijdse bands als Animal Collective, Beastie Boys en MC Solaar sijpelen door in zijn werk. Onnodig te zeggen dat Témé Tans sound niet op een plek vastgeworteld is. Haesevoets’ titelloze debuut reist langs pop, soul, elektro, afrohouse en funk zonder ook maar ergens lang stil te staan. Het label ‘wereldmuziek’ omvat het eclectische resultaat bijgevolg niet.
Wat wel zeker is, is dat de Brusselaar uit Kinshasa ons wil laten bewegen. In die opzet slaagt hij meteen met de opener ‘Améthys’, waar knisperende instrumenten samensmelten met hiphop-vibraties. In ‘Menteur’ worden aan het swingend tempo nog r&b-bassen en een heerlijke kopstem toegevoegd. Ook ‘Coups de griffe’ metselt allerlei elektronische geluidsarchitectuur ineen, het resultaat grijpt je bij de heupen en reist nog een hele week door je hoofd.
Niet alle nummers blijven echter evenzeer boeien. ‘Ouvrir la cage’, ‘Le ciel’ en ‘Sé zwa zo’ lijken met hun eenzijdige motiefjes een magere opvulling en dragen weinig bij aan het geheel. Gelukkig herpakt Témé zich even met de blazers in ‘Tatou kité’. Al zingend in het Frans met hier en daar Afrikaanse flarden, verzoent de producer culturen. In het laatste nummer zingt de multi-instrumentalist echter onverwachts in het Engels. Door in ‘Hospital’ van taal te veranderen en een plotse zachte en neerslachtige sfeer te introduceren, verliest de artiest op het einde van het debuut ietwat zijn eigenzinnigheid. Slecht is het nummer niet, een representatieve afsluiter evenmin. Het is dan ook jammer dat de plaat niet even sterk eindigt als het begin.
Témé Tan bezingt in zijn debuut zwoel de liefde, haar opwindingen en schemerzones. Met een inspiratie die geen grenzen kent duwt de artiest subtiel maar vastberaden genreconventies omver. “Je dance quand j’entends ta voix” klinkt de opener van het album, en liegt daar ook niet mee. Toch verslappen je pasjes een beetje bij de tweede helft van de plaat, al spitsen ze even hun oren wanneer de blazers de dansvloer betreden. Jammer dat ze met een mineur naar huis worden gestuurd wanneer het joyeuze Frans plaats maakt voor Engelse melancholiek. Desondanks liggen met zo’n eigenwijze sound de verwachtingen voor toekomstig werk hoog.
Het debuutalbum van Témé Tan is uit bij PIAS. Hij treedt op 29 november op in de Botanique.
Milena Maenhaut schreef deze recensie voor de muzieksite Indiestyle.
