Hij is filosoof van opleiding, vader van Bastijn, Club Brugge-supporter én Brusselse blogger. Lieven De Rouck bundelt in Lieven Brusselt teksten over steden, stedelijkheid en Brussel. Vooral zijn uitvoerige interviews met schrijvers en onderzoekers, die hij voor het tijdschrift Meervoud schrijft, springen in het oog. “Ik wil niet alleen Brusselaars aan het woord laten”, zegt hij.
De blog zag eind 2015 het licht. Het lijstje met gesprekspartners die De Rouck sindsdien aan de tand voelde, oogt mooi. Drie sociologen met een heel verschillend profiel passeerden al de revue: Mark Elchardus, Stef Adriaensens en Pascal De Decker. Maar ook antropologe Ruth Soenen, schrijver Joost Vandecasteele, planoloog Zef Hemel en opiniemaker Luckas Vander Taelen kregen een forum, meestal naar aanleiding van hun laatste boek. De interviewer komt telkens goed beslagen op het ijs.
Maar hoe kiest hij zijn praatgasten? “Ik probeer aandachtig te zijn voor personen die publiceren of om andere redenen interessant kunnen zijn. Sommige mensen belanden bovenaan op mijn lijstje omdat ze iets nieuws of opvallends verkondigen. Ik ga zo breed en divers mogelijk en kijk ook over de grens. Ik wil niet alleen Brusselaars aan het woord laten.” Hij is er trots op dat hij de Engelse opiniemaker Theodore Dalrymple heeft kunnen strikken voor een interview. “Ik kon naar mijn gevoel de aandacht vestigen op enkele zaken die in gesprekken met hem meestal wat onderbelicht of onontdekt zijn.”
Zijn interesse voor steden en stedelijkheid groeide toen hij tien jaar geleden in Brussel kwam wonen. De Zuid-Oost-Vlaming studeerde filosofie aan de KU Leuven. In de hoofdstad komen wonen, was een gok die positief uitdraaide. “Het ging tussen Gent en Brussel. Het werd Brussel omdat ik er werkte en ik het gevoel had: meer dan 1 miljoen inwoners, daar moet veel te ontdekken zijn.” Hij raakte meer en meer gefascineerd door stedelijke thema’s: architectuur en stedenbouw, maar vooral groepsdynamiek en interculturaliteit. Onderwerpen die volgens hem veel vragen oproepen: “Hoe kunnen zoveel en zo verschillende mensen klaarblijkelijk samenwonen? Hoe evolueren buurten? Wat heeft dat te maken met de inwoners en kan of moet de overheid dat sturen?”
De Rouck werkt als woordvoerder van de N-VA-fractie in het Vlaams Parlement en woont in Sint-Gillis, op de grens met Vorst. Het is zijn vijfde woonplaats in het gewest en hij woont er graag. “Het is een zeer fijne, levendige buurt – gemengd op een aangename manier. Er zijn ook rustige straten en het park van Vorst is vlakbij.” Zoals vele Brusselaars heeft hij een haat-liefdeverhouding met de stad. Waarom hij van Brussel houdt? “Ik vind het fijn dat Brussel een zeer internationale stad is waar veel mensen wonen en werken die elders een verhaal hebben. Je moet de mooie plekjes hier zelf ontdekken. Het is ook een politiek beslissingscentrum en dat boeit me. Alles is ten slotte dichtbij en je hebt geen auto nodig.” Hij ergert zich daarentegen aan buurten die verloederd en onveilig zijn. Een andere steen des aanstoots is dat beslissingen en projecten altijd vertraging oplopen. “Dat maakt dat ik minder trots ben op mijn stad.”
Interviews zullen ook in de toekomst een prominente plaats krijgen op de blog. “Ik vind de gesprekken op zich al heel verrijkend. Ik hoop ook meer tijd te hebben om tussendoor andere artikels te plaatsen. En zo meer lezers te krijgen, natuurlijk.”
De Brusselse blogosfeer is als een huis met vele kamers. In de rubriek Blog.bxl wandelen we door de verschillende vertrekken. Vandaag werpen we een blik op Lieven Brusselt.
