In het MIMA in Molenbeek nemen de Zweedse stadskunstenaars Akay en Olabo je in Wonderland mee op een spannend avontuur. Ze dringen binnen in verlaten gebouwen en laten er artistieke sporen achter, ze verzamelen objecten die ze op hun weg tegenkomen en ze geven een nieuwe bestemming aan hun vondsten. Zo brengen de poëtische rebellen een speelse ode aan de verwondering.
De tentoonstelling begint met een muur van tv’s die beelden van bewakingscamera’s tonen. Je bent zelf meermaals te zien en ziet andere bezoekers in real time door het museum struinen. Maar er zijn ook beelden die opgenomen zijn. Ernaast hangen bordjes die verwijzen naar privé-eigendom. Het is geen stringente aanklacht tegen big brother, maar het roept wel vragen op. Wat is privé en wat is openbaar en wanneer en waar word ik bekeken?
In een volgende zaal hangt een plattegrond van Stockholm, aangevuld met foto’s van gebouwen waar de kunstenaars zijn binnengedrongen. De sleutels die ze gebruikt hebben, hangen er zelfs bij. In een gang met schijnbaar gebarricadeerde deuren kun je dezelfde opwinding voelen als je je eenvoudigweg toegang verschaft tot een kamertje. Je staat plotseling oog in oog met een collectie doorgeknipte fietssloten of lege spraybussen. Elders liggen sloten die je met een code van vier cijfers kunt openbreken. Eerdere bezoekers hebben in een schrift de codes die niet werkten doorstreept, zodat je op hun werk kunt voortbouwen. Interactiviteit is troef.
In de filmpjes zie je hoe Akay en Olabo als volleerde nerds hun creativiteit de vrije loop laten. Ze vinden een regenbooggraffitispuit voor aan de fiets te hangen uit of maken een exacte kopie van de verpakking van spijkers uit de doe-het-zelfzaak. Daarbij hergebruiken ze graag wat ze in de stad vinden, van kleurrijke touwen tot palletten, waarmee ze een domino ontwikkelen. Een kunstwerk kan ook vervaardigd worden door de natuur. Takken hangen ingelijst aan de muur.
Een blikvanger is de versleten Fiat 500 die in de tuin van de curator stond, waarop een huisje is gebouwd. Als je plaatsneemt in de bestuurdersstoel, zie je dat de kamer boven je is ingericht met een bed, een stoel en een kast. Als je durft, kun je zelfs via een trapje de matras bereiken. Het terras bovenaan is helaas niet toegankelijk. Opnieuw zie je hoe de artiesten van weinig iets moois kunnen maken en tegelijk herinnert het aan de inspanningen van daklozen of gestrande migranten om hun eigen schamele stek te creëren.
Wat drijft de Zweden? Is het de hang naar avontuur, de nieuwsgierigheid, hun ecologische en maatschappelijke bewustzijn? Hun eigen antwoord hangt ludiek aan de muur: we have toxoplasma. Die bacterie verklaart zogezegd dat hun hersenen aangetast zijn en dat hun angst uitgeschakeld is. Daarom glippen ze steeds weer door gaten in omheiningen en laten ze zich niet afschrikken door praktische bezwaren bij de ontwikkeling van objecten.
Wonderland loopt nog tot 15 april in het Millennium Iconoclast Museum of Art of MIMA (Henegouwenkaai 39-41, 1080 Molenbeek). Open van woensdag tot zondag van 10 tot 18 uur, de eerste donderdag van de maand tot 22 uur.
