Nu tien jaar in mijn kleine oorlog besef ik dat volwassen worden een grote oorlog is, zoals mijn Syrische taaluitwisselingsbuddy mij vertelde over de oorlog in Syrië. Je kan niet kiezen zodra het begint. Brusselblogger Willemjan maakte weer een mythische cyclus mee in Brussel en schreef hierover bij Brusselblogt.be. Vandaag neemt hij afscheid en gaat hij beginnen dolen gedurende tien jaar bij de internationale media.
Iedereen wil hier blijven in hotel Odyssée dat het decor gaf aan de lotuseters van Zarzis. Ik wil weg omdat ik na mijn kleine oorlog die mij over heel het westelijke halfrond bracht, mijn naïviteit kwijt ben als jong volwassene.
Daarom ga ik nog eens 10 jaar dolen, deze keer in het oostelijk halfrond. Kwestie van mijn wereld rond te maken.
In Brussel mag ik een glocal zijn en op andere plaatsen ben ik een wereldburger. Ik was altijd naïef dat ik dat wilde, maar het is de maatschappij die het goed uitkwam om ons als millennials weg te sturen omdat we een verloren generatie zijn door de economische crisis.
Het is naïef om te denken dat een vreemde je de hand zal reiken. Een jaar geleden leek terugkomen uit Brazilië evident en definitief.
Na een jaar te schrijven bij BrusselBlogt over het mooi Ithaka (Brussel), heb ik besloten om nog eens 10 jaar te zwerven in de wereld als bedelaar.
Ithaka is zo mooi. Daar hebben mijn grootouders jaren voor in de slachthuizen gewerkt zoals de vluchtelingen nu.
Ik ben de bedelaar, de man of vrouw op de hoek van de straat, de hulpbehoevende bejaarde of het kind dat verloren gelopen is. Dus als je mij ziet in Brussel geef me een centje of een helpende hand.
Dan is er toch iets overgebleven van mijn jaar in Ithaka, al was het maar een kleine daad.
Tot binnen tien jaar,
Willemjan
Zarzis, Tunesië
Donderdag 22 februari, 2018, Hotel Odyssée
