Kun je een prikkelende theatervoorstelling maken over de schoonheid van dagelijkse routines en zo een ode brengen aan het aristotelische principe “we zijn wat we herhaaldelijk doen”? Ontroerend Goed probeert het in de KVS met de Engelstalige voorstelling ‘Loopstation’, maar slaagt maar half.
Loopstation © Mirjam Devriendt
Negen performers brengen in het stuk van regisseur Alexander Devriendt taferelen die uit het leven gegrepen zijn en zich in licht gewijzigde vorm herhalen. Ze doen dat op een roterende schijf, een krachtig symbool voor de rondjes die de tijd draait. Het spel wordt begeleid door repetitieve ijle gezangen van een vrouwenkoor. De bezwerende muziek nestelt zich na verloop van tijd in je hoofd, terwijl de acteurs in een mooie scenografie een mix van humor en tragiek op de planken brengen.
Zo is er het koppel dat aan de ontbijttafel steevast de brug slaat tussen nacht en dag. Zij vertelt over haar laatste droom en vraagt wie er vanavond naar de winkel gaat. Hij klaagt over zijn rugpijn en belooft dat hij een reis zal boeken. Er is de cabaretière die op het podium het publiek in geijkte bewoordingen verwelkomt en bedankt. Haar sketch bestaat uit een omstandige omschrijving van doodgewone handelingen, zoals thee maken en de sleutel in je handtas zoeken. Er is de possessieve man die steeds ruziemaakt met zijn vriendin omdat ze altijd op stap is. Een andere kerel fleurt zijn dag op met een trucje: hij kan het tafellaken van onder het servies trekken zonder dat hij iets breekt. Een vrouw werkt bij de noodcentrale en verleent bijstand in vaste formuleringen. Voor de komische noot zorgen reclameboodschappen van middenstanders in een gek kostuum, zoals een pak friet of een rat. Pino uit Sesamstraat wacht intussen op de bus die niet komt.
Geleidelijk aan komen de personages met elkaar in contact en lijken er veranderingen op til. Uiteindelijk gaat het fout. Het besef groeit dat die schijnbaar banale rituelen meer waarde hebben dan gedacht. Ze geven het leven structuur en verschaffen rust en voldoening.
Eenvoud primeert in het stuk, dat zeker zijn esthetische verdiensten heeft. Alleen beklijft de voorstelling te weinig. De Engelse teksten overtuigen niet altijd. De personages krijgen te weinig body en de acteurs komen onvoldoende uit de verf, zodat je je niet identificeert en weinig voelt. Het ontbreekt aan de poëzie van het alledaagse. Voor een voorstelling van een goed uur is het uiteindelijk een vrij lange zit. Het slot is dan weer te abrupt. Jammer, want het thema van de vaste patronen die ons leven domineren, is zeker voor herhaling vatbaar.
Loopstation is op 28 maart te zien in de KVS in het kader van het Klarafestival.
