Brusselblogger Willemjan is een frequente taxigebruiker. Als hij in een taxi door Brussel rijdt, vindt hij het altijd aangenaam om met zijn Rwandese of Marokkaanse taxichauffeur te praten. Het heeft wel iets om in stijl naar huis gevoerd te worden. Toch stelt hij zich vragen bij dit systeem.
Het is altijd erg om vast te stellen dat de Rwandese taxichauffeur hoger opgeleid is dan ik, maar bij gebrek aan een betere job dan maar taxichauffeur geworden is, omdat hij op die manier een stabiele inkomstenbron voor zijn familie kon vinden.
Taxichauffeur zijn in Brussel is niet aangenaam omdat het vaak zes maal per week twaalf uur per dag werken is. Er zijn twee chauffeurs per wagen. Eentje voor de dag en eentje voor de nacht. De auto’s zijn eigenlijk voortdurend in roulatie.
Ik las in Bruzz dat er ongeveer 3.000 gezinnen afhankelijk zijn van deze taxidiensten in Brussel. Toch merk ik dat voornamelijk jongere Marokkaanse mannen, van Berberse origine, deze job doen. In het vak zitten ook veel oudere Rwandese mannen die na de genocide naar hier zijn gevlucht.
Taxichauffeurs zijn mijn vrienden, tja dat is ook normaal. Ik betaal er dan ook voor. Mijn ritje van aan de Naamsepoort of het centrum van Brussel kost al snel tussen de 32 en de 36 euro. Tegenwoordig heb ik geleerd van eerst een beetje te stappen en dan een taxi te nemen.
Vroeger kon ik altijd blijven slapen bij vrienden in Brussel of woonde ik gewoon zelf in Brussel, maar de laatste jaren, met de steile klim naar de dertig, is het niet meer matuur om te ‘crashen’ in een zetel van een vriend. Daarom neem ik tegenwoordig de taxi.
Je zou kunnen zeggen: neem een Collecto tot aan de grens met Brussel en betaal hem dan in het zwart om verder te rijden tot thuis of bel een taxi om in Vlaanderen rond te rijden. Dat zijn echter zo van die dingen waar je na een avondje op stap gaan niet echt veel goesting in hebt.
Hier in Beersel pleit ik al jaren voor een nachtbus of voor een laatavondtrein. Zelfs de gemeenteraadsleden van Groen lachten mij uit en zeggen dat je in de rand een auto nodig hebt als je hier wilt wonen. Bus en trein stoppen om 11 uur in het weekend en ‘s morgens om 6.30 uur rijden ze terug. Nachtje door doen is dan ook een optie, maar soms kwam het er op neer dat we gewoon de tijd zaten af te tellen in de Bonnefooi. Dan maar slapen in de bus om dan om 7.30 thuis te komen. Geen uur als je de volgende dag moet gaan werken.
Om mijn nachtrust en goed gemoed te verzekeren betaal ik dus met plezier ongeveer 35 euro iedere avond als ik in Brussel ben. Daarom ga ik ook niet meer op restaurant en ga ik ook niet meer uit. Er was een tijd dat ik foto’s maakte op TD’s in La Tentation en La Tricoterie. De helft van mijn vergoeding ging naar transport.
Natuurlijk heeft zo buiten de stad wonen ook zijn voordelen,. Ik zit echt in het groen en heb alle faciliteiten dicht bij mij. Toch zou zo’n Uber mij een serieuze duit kunnen besparen.
Alhoewel, ik vind het ook aangenaam van zeker te zijn dat je rustig thuis komt. Uber, daar zitten toch enkele nadelen aan, zo is het gevoel van veiligheid minder, het is altijd een ‘hassle’ om de juiste te vinden en mijn grote vraag is of je de marktwerking kan laten functioneren op basis van een app. Er is dus meer nodig.
Daarom stel ik een werknemerscoöperatieve voor, waar iedereen werknemer is en waar er één vaste prijs is. Eigenlijk zoals het nu gereguleerd is, maar dan moet er wel een manier gezocht worden om goedkoper te reizen. Met de taxi als noodzakelijke aanvulling op openbaar transport.
Ik geloof dat er met de sector naar een nieuwe prijsregulering gezocht moet worden in de plaats van een onmogelijke prijzenslag te houden, georganiseerd door een marktverstorende app.
Laten we eerlijk zijn, ik ken Brazilianen in São Paulo die speciaal een auto zijn gaan kopen om voor Uber te werken. Dat is toch een mislukt businessplan.
Het mes zal dus snijden aan beide kanten in de officiële taxi’s en de Ubers.
Willemjan is blogger. Bekijk zijn werk op facebook en zijn website.
