Categorieën
Faits divers Mobiliteit

De kleine prinses

Er zit een geheimzinnig meisje recht tegenover mij in metro 5 – richting Erasmus.

Ze heeft een paraplu op haar schoot liggen en ze houdt hem stevig vast. Ze kijkt door het raam.

Haar opa staat naast haar. Zijn arm rust beschermend op de leuning van haar zitplaats.

We staan stil in Beekkant. De metro naast ons komt ook tot stilstand.

(c) All Creative Commons Ingolf|

“Een slang! Die mevrouw houdt een slang vast!”, roept ze luid.

Ze wijst naar de metro naast de onze. Verschillende mensen uit onze wagon kijken benieuwd rond.

Haar opa fronst.

Metro 5 naast ons vertrekt in de andere richting, naar Herrmann Debroux.

Zien speelt zich niet af in dezelfde hersendelen als weten

en er volgt zo’n moment waarbij je je afvraagt of wij nu bewegen, of zij.

Het is een optische illusie, een waarneming van onze ogen die onze hersenen anders interpreteren.

Ik denk aan ‘De Kleine Prins’. Hij tekende een boa die een olifant had ingeslikt en grote mensen zagen er een hoed in.

Ik zie nog hoe de vrouw aan de andere kant van het raam haar sjaal op haar schoot legt,

terwijl de metro vertrekt.

Het kleine meisje friemelt aan haar paraplu.

Ze kijkt me guitig aan en ik fluister ‘kapoen’ langs mijn glimlach weg.

Opa Frons haalt zijn arm van de rugleuning, legt zijn hand op de paraplu en houdt haar tegen.

“Niet opendoen”, zegt hij kort “We zijn er bijna. Nog één halte.”

Het kleine meisje kijkt heel even erg beteuterd.

Daarna kijkt ze me opnieuw met speelse ogen aan.

Ze plooit haar dichtgeklapte paraplu voorzichtig een stukje open.

En ze toont me – alsof ze me een geheim laat zien – voorzichtig de prent van een prinses.

Ik denk opnieuw aan de kleine prins.

Opa Frons zag een hoed.

Hij zag een sjaal en een paraplu.

Het kleine meisje zag een boa en verbergt in haar regenscherm geheimen.

Zij wilde mij per se, met een zekere urgentie zelfs, nog voor ze uit moesten stappen,

de verborgen prinses tonen.

Dat had haar opa misschien nog niet goed begrepen.

Zien speelt zich immers niet af in dezelfde hersendelen als weten.

Jill Marchant is een Brusselse dichter en woordkunstenaar. Ze heeft een eigen blog: Verhaalgemaak

Share

Door Jill

Dichter-woordkunstenaar. Dertiger. Reisde al van kleins af aan mee met haar vader naar de grote hoofdstad om verse basilicum te halen achter de Vismarkt, vlees aan de Abattoir, champignons bij Champigros, garnalen bij Mer du Nord en leerde zo de stad en de binnenwegjes kennen. De puzzel viel voor haar in elkaar toen ze vanboven op Parking 58 het zicht zag en toen snapte ze het: "Deze stad is ongelooflijk. Ik wil schrijven over alles wat ik zie." Hoe ze bij BrusselBlogt terechtkwam, als "een flamingo tussen vreemde vogels" vertelt ze in deze bijdrage. Ze heeft haar eigen blog: www.verhaalgemaak.wordpress.com.