Guy Bourgeois (41) houdt zowel van de natuur als de stad. Tijdens zijn wandelingen heeft hij de laatste tijd steevast een fototoestel bij. “Ik bekijk de wereld door de ogen van een amateur. Ik sta als fotograaf aan het begin van een immense ontdekkingstocht,” zegt hij.
In het dagelijkse leven is Guy copywriter-vertaler. Schrijven doet hij ook op zijn fotoblog Een beetje Maguy, die een eigen Facebook-pagina heeft. Hij brengt daarin in woord en beeld verslag uit van recente ervaringen, zoals zijn wandelvakantie door vier Franse departementen in het spoor van de Schotse schrijver Robert Louis Stevenson, die in 1878 een voetreis met een ezel maakte om zijn liefdesverdriet te verwerken. Als een volleerde natuurfotograaf observeert hij dieren, zoals de grote gele kwik. Evengoed neemt hij ons mee naar droomlandschappen. De origineelste rubriek is zonder twijfel Hekkensluiters, waarin hij letterlijk hekken in het vizier neemt. Een eigen leven leidt de fotoblog Brusselse katjes, een intrigerende inventaris van raamkatten. Ten slotte weet de man uit Aalst die nu in Elsene woont ons ook te verrassen met een poëtisch overzichtje van Brusselse straatnamen. Wie kent de Geestdriftstraat in Anderlecht of de Gelukkige Grijsheidstraat in Molenbeek?
Hoe is je liefde voor de fotografie ontstaan?
Fotografie is een magisch medium. Je fotografeert een spinnenweb en je bent in een horrorfilm beland. Je leert kijken en stilstaan. Daar hangt een slager met schort over zijn toonbank, ginder kraait een kindje van plezier en een beetje verder is iemand in een psychose aan het schaduwboksen op een leeg plein. Als je het niet fotografeert wordt het zelfs geen herinnering. Als je er even bij stilstaat heb je een moment, een fractie van de realiteit gevat. Er is veel dat je niet kan communiceren met een foto – maar veel ook wel.
Hoe zou je je eigen foto’s omschrijven qua thematiek, stijl, toon…?
De wereld door de ogen van een amateur. Ik kom net kijken, ik sta aan het begin van een immense ontdekkingstocht. Fotografie leert je ook jezelf kennen: ik heb ontdekt dat ik ongelooflijk kan kicken op symmetrie. Wat, lelijke Belgische kust? Die blokkendozen op de dijk kunnen me echt bekoren. Vier regenbuizen of vijf elektriciteitsmasten mooi op een rijtje: ik val bijna in zwijm. Ik zou graag meer mensen fotograferen, besef ik nu ook. Afwachten of ik ze daarmee ook recht doe.
Wat bevalt je aan Brussel? En wat niet?
De veelheid van alles: mensen, perspectieven, huizen, straten, winkels, lanen, cafés, situaties. Het staat nooit stil. De variatie. En echte lelijkheid, architecturale of stedenbouwkundige lelijkheid die je triest stemt, heb ik hier nog niet ervaren. Altijd weer is er het leven dat die lelijkheid overstemt, alles lijkt een ziel te hebben.
Lawaai vind ik wel hinderlijk in Brussel. Het autoloze centrum: een zegen voor de oren.
Wat zijn je drie favoriete Brusselse foto’s?
Een moeilijke vraag. Mijn computer is begin dit jaar gecrasht. Dat helpt wel om te kiezen.
Niet mijn mooiste, maar wel representatief. Ik ben dol op het Zoniënwoud. Ik heb ook immens veel respect voor de mensen die er werken: de groenarbeiders, de boswachters. Mensen met een hart van goud.
Brussels by night. Ik passeerde aan Schuman na een fotografieles. Het blauw, het rood van de achterlichtjes, die zoevende auto’s waarvan je alleen maar kan hopen dat Brussel hun eindbestemming is
Hoe doe je een grootstad recht? Door te focussen op het grote of het kleine? Ik ben verhuisd, woon nu twee hoog en heb een terras. Pimpel- en koolmezen, duiven, eksters, mussen, een koppel Vlaamse gaaien, commando’s halsbandparkieten, merels. Tien minuten luisteren naar hun gezang of kijken naar hun sierlijke vlucht en ik kan er weer tegen.
Op welke onbereikbare plek in Brussel zou je graag foto’s willen nemen?
Welke onbereikbare plekken? Ik geloof niet zo in onbereikbaarheid. Ik denk dat je al heel ver komt door mensen aan te spreken.
Wat is volgens jou de meest fotogenieke plaats van Brussel?
Geen idee, ik laat me graag verrassen. De laatste maanden trek ik wel regelmatig op een stille en vroege zondagochtend naar abdij Ter Kameren. Daar hangt iets in de lucht. Ook het kanaal op de grens van Schaarbeek en Laken vind ik mooi. Maar er is zoveel. Gelukkig maar.
Heb je nog een droom of ambitie als fotograaf?
In Brussel? Kerkdiensten (en priesters en nonnen) fotograferen. Alle nationaliteiten fotograferen. Eens op bezoek gaan bij de producenten van de straatnaambordjes. De afgepeigerde stagiaires van de Europese Commissie in beeld brengen, de nachtwinkeleigenaars, de ambachten, het leven van een bibliothecaris of van de directrice van een vzw. Ik droom altijd. Je kan met foto’s redelijk veel, denk ik: documenteren, confronteren, ontbloten en verbergen. Het enige wat me tot dusver interesseert: schoonheid delen. Ik fotografeer met plezier.
Brussel is een goudmijn voor gepassioneerde fotografen. Onze vaste rubriek Brussel in Beeld bewijst dat elke week, maar ook op andere sites en in fotogalerijen vallen er mooie Brusselse foto’s te bewonderen. Hoog tijd om de mens achter de lens in beeld te brengen. Deze bijdrage past in de reeks Fotograaf in Beeld.
