Het is Valentijn. Maar ik heb toch geen lief. Dus ik waag mijn kans bij de KVS. Mijn kans om nog binnen te geraken vanavond. ‘Wat (niet) weg is’ van Fien Leysen was al bij de vroegboekactie meteen uitverkocht. Er mogen dan ook maar zeven mensen binnen per voorstelling.
Ik heb geluk. Er is iemand ziek. Ik kan het ticket overkopen.
Ik ben een van die zeven.
Fien komt ons persoonlijk verwelkomen. We mogen binnen. Het is spannend. Ik ben een beetje zenuwachtig, want het belooft een ‘intiem moment over gemis’ te worden.
We lijken een museum binnen te stappen. Een stempelkussen, een pak printpapier, een tintenkiller, een beamer die oude homevideo’s projecteert, een tablet met een sms-conversatie tussen Fien en haar papa. Ze gaan witloof eten.
Dan mogen we elk in een apart donker hokje gaan zitten. Ik zet de koptelefoon op. Fien verschijnt op het scherm en begint aan haar verhaal.
Hoe ze na de dood van haar vader zocht naar de betekenis van onthouden, herinneren en bewaren. Of vergeten, kwijt zijn en missen.
Hoe daar geen vervaldatum op staat.
Ook niet na ‘al’ twee of drie jaar.
Hoe een tintenkiller onlosmakelijk verbonden blijkt met de dood van haar vader.
Door te spreken met een danseres, neuropsycholoog en fysicus,
door de oude videocassettes van haar jeugd boven te halen,
door een brief naar Jef Colruyt te schrijven,
door dit stuk te maken,
kan ze ten volle missen.
En zo geeft ze die zeven mensen in hun eigen kotje ook de moed om te missen.
Nee, ik mis vanavond geen chocoladen hartjes, rozen of parfum. Ik mis wel mijn papa die ‘al’ acht jaar dood is, dat lief van weleer en die goede vriendin die ik niet meer zie.
Dankjewel, Fien Leysen.
De voorstelling Wat (niet) weg is speelt nog tot zondag 17 februari in de KVS. Alle voorstellingen zijn uitverkocht.