Brussel moet het doen zonder grote rivier die door de stad stroomt. De levensader van de hoofdstad? Dat is het Kanaal.
Of beter gezegd: de Kanalen van Willebroek (1551-1561) en van Charleroi (1830-1870). Ze hebben niet alleen het landschap en de ruimtelijke structuur van Brussel gemarkeerd, maar ze hebben ook een belangrijke invloed gehad op de stedelijke ontwikkeling en op de sociaaleconomische evolutie van de stad. Zo bevorderde de massale invoer van steenkool uit Henegouwen in de negentiende eeuw de spectaculaire groei van de industrie, de bevolking en de stad. Na de opening van de zeehaven in het begin van de twintigste eeuw ontwikkelden zich nieuwe sectoren, zoals chemie, petrochemie, bouwmaterialen en gas-, cokes- en cementfabrieken.
De de-industrialiatie vanaf de jaren zeventig van de vorige eeuw liet haar sporen na in de vorm van braakliggende terreinen en verwaarloosde gebouwen. De kanaalzone werd een aankomstwijk voor nieuwe, arme bevolkingsgroepen. De bloeiende handel in tweedehandswagens veroorzaakte overlast. De laatste decennia werden er veel inspanningen gedaan om de buurt te doen heropleven. Want het potentieel is aanwezig voor een succesvolle reconversie.
Winny Biets ging aan het Kanaal op zoek naar architecturaal erfgoed, industriële bedrijvigheid en plezierbootjes. Ze keerde terug met deze foto’s.
*Voor meer info over de geschiedenis: zie Canal.Brussels.
