Mama houdt het trapladdertje overeind. Hij neemt behoedzaam de lijvige boeken uit de rekken, bladert snel maar tegelijk grondig. De winkelbediende met de Pippi Langkousstaartjes rijdt door de zaal alsof er haast mee gemoeid is.
(c) YU Q., Yelp
Een zwarte clochard leest rechtstaand een pocket van Beckett. Ik ken hem, hij mij niet. Hij heeft de geur van de straat.
Een zwartgeleerd koppel snuffelt in de oude Ciné-Revues, ongetwijfeld RITCS. Hij heeft donkere tattoo’s op zijn rechterarm, assorti met het leer.
Een CVO-docente is op stap met haar groep, ze zoeken in de min twaalf. Ze praten alles, behalve Nederlands.
Er is ook een alsofbezoeker, hij is heel alleen en komt tegen mensen aanschurken.
En de kale man, deel van het meubilair. Hij dweepte vroeger met lang haar, het kan enkel nog uitgroeien in zijn veel te lange nekharen. Hij heeft een rode en een zwarte broekspijp.
De va-et-vient in de Pêle-Mêle aan de Lemonnier. Er is slechts één iemand die amper beweegt, enkel om in dezelfde rayon een nieuw boek te consulteren.
T’as encore pour longtemps Didier, vraagt de mama. Je viens de commencer, maman. Hij staat er al een halfuur. Gretig zoekt hij zijn weg tussen Nietzsche, Levinas, Heidegger en Jean-François Lyotard. Hij aarzelt even bij Lacan, haalt het boek half uit de stapel, twijfelt, en duwt het terug.
Zijn leeftijdsgenootjes hangen gebukt over de dozen van Spirou, Martine en Boule & Bill. Hij schudt het hoofd, alsof ze er allemaal naast zitten, de grote filosofen. Nog steeds geen antwoord op de grote vragen.
Dan springt hij vrolijk van het laddertje. Héhé, ze weten het ook allemaal niet.
www.hetrijkderzinnekes.blogspot.com
