Categorieën
Podium

Het verlangen naar wat er niet is

Wat als twee hartsvrienden en potentiële geliefden besluiten om elkaar twintig jaar niet meer te zien en elkaar dan ontmoeten op een bankje in de stad? Maaike Neuville en Roy Aernouts presenteren een tintelende intimistische voorstelling op het achterplein van de KVS. Een kostbaar keinood.

(c) Danny Willems

Twintig jaar is verdomd lang. Maaike en Roy (de acteurs spelen onder hun eigen naam) zijn geen prille twintigers meer als ze elkaar terugzien. Zij heeft intussen een zoontje gekregen en hij heeft zijn moeder verloren. Maar als vanouds vullen ze elkaars zinnen aan, stellen ze elkaar vragen die ertoe doen, discussiëren ze op het scherp van de snee, wisselen ze wijsheden uit. De dynamiek tussen hen beiden is dezelfde gebleven. Al zijn er intussen nieuwe strijdpunten opgedoken, zoals het privilege van de witte man.

Het stuk leeft vooral van de spitse, geestige dialogen in een relationele context tussen een man en een vrouw. Het herinnert aan de zinderende filmtrilogie van Richard Linklater: Before Sunrise, Before Sunset en Before Midnight. De soundtrack van het stuk wordt verzorgd door een straatmuzikant, die door de personages druk becommentarieerde versies brengt van Redemption Song van Bob Marley en Hallelujah van Leonard Cohen.

Ook Aernouts brengt op het einde een Nederlandstalig chanson ten berde. Hij zingt over het verlangen naar wat er niet is, het eeuwige gemis. Die melancholie zit ook in het stuk. Hebben ze elkaar destijds losgelaten, zodat ze zich verder als individuen konden ontwikkelen buiten het keurslijf van een relatie? Of hebben ze uit bindingsangst een gezamenlijke toekomst botweg in de kiem gesmoord? En wanneer spreken ze een volgende keer af? Zoals in de beste voorstellingen worden niet alle vragen beantwoord. Veel blijft onuitgesproken.

De acteurs spelen met veel naturel en charme. Ze spreken tussendoor het publiek aan en trakteren zelfs op gemberthee. Hartverwarmend op een kille herfstavond. In haar memorabele openingswoord zei Neuville – met een muts over haar ultrakorte haren – dat je je oordeel niet meteen mag vormen tijdens het stuk. Menigeen doet dat om achteraf tijdens de nadronk te kunnen uitpakken met zijn of haar visie. Laat het op je inwerken en laat het bezinken, op een bankje, op een dag.

(c) Danny Willems

Op een bankje, op een dag is vandaag nog te zien op het achterplein van de KVS en gaat daarna op tournee.

Share

Door Tom

Nieuwe Brusselaar met een passie voor taal, cultuur en journalistiek. Geboren in Sint-Niklaas. Studeerde Germaanse talen in Gent en woonde na zijn studie zes jaar in Berlijn. Houdt zich bezig met beleid en communicatie binnen de Vlaamse overheid en is journalist in bijberoep.