Gisteren verscheen ‘Multitude’, het derde album van Stromae. Lost Paul Van Haver de hoge verwachtingen in, negen jaar na de succesvolle voorganger ‘Racine Carrée’? Ja, vindt Leni Sonck, die een recensie schreef voor de muziekwebsite Dansende Beren. “Zijn interessante composities raken ons diep, maar hij brengt ons tegelijkertijd ook aan het dansen. Menselijkheid boven alles, dat is Stromae, en dat maakt hem tot een van de grootste artiesten op dit moment. Een artiest in elke zin van het woord.”
De ene comeback is de andere niet, en daarnaast leerden we in het verleden meermaals dat de teleurstelling vaak om de hoek loert. Vroeger was het beter of er blijkt uiteindelijk weinig evolutie te zitten in het nieuwe materiaal, waardoor het zich vaak richting de vergeetput beweegt. Toen Stromae na jaren relatieve radiostilte zijn comeback aankondigde, waren de meningen hoewel euforisch, ook voorzichtig verdeeld. Na twee indrukwekkende singles met minstens even doordachte campagnes en een zowaar foutloze show in Paleis 12 vorige week, werd al gauw duidelijk: de maestro is terug en klaar voor werelddominantie. Dat bewijst hij nu ook met zijn derde langspeler ‘Multitude’, een plaat waarop de Brusselaar sterker dan ooit lijkt te staan en zijn demonen achter zich heeft gelaten, of dat hopen we toch.
In 2010, ruim een decennium geleden, wist Stromae ons land in rep en roer te zetten met zijn ‘Alors on danse’. Wie de man was, was voor velen nog een raadsel, maar zijn liedje werd al gauw een gigantische hit en ontsnappen aan de Stromae-gekte die daarop volgde, leek onmogelijk. Toch was het met zijn tweede plaat, ‘Racine carrée’, dat het Stromae-effect zijn ware proporties aannam. Toen de muzikant in schijnbaar dronken toestand aan de tramhalte van het Louizaplein in Brussel opdook, werd de mediamachine in gang gezet. Even later bleek echter dat op dat moment de videoclip voor ‘Formidable’ ingeblikt werd. Het mag duidelijk zijn, de genialiteit achter de artiest dient niet onderschat te worden.
Ook het buitenland bleek niet immuun voor de muzikale creaties van de man, maar daar lag tegelijkertijd ook het gevaar op de loer. Na een uitgebreide tour met zijn tweede plaat, werd stevig op de rem gedrukt en verdween Van Haver tijdelijk van het toneel. Sindsdien was het nagelbijtend afwachten wanneer en zelfs of hij zijn comeback zou maken. Vandaag is het zover en nu rest alleen nog maar de vraag of ook ‘Multitude’ een even grote schokgolf teweeg zal brengen.
Enige twijfel over de terugkeer van Stromae wordt meteen van tafel geveegd op het grootse ‘Invaincu’. In twee korte minuten wordt duidelijk wat ons te wachten staat: een strijdvaardige, nog steeds even ingenieuze muzikant die ons meeneemt op een imaginaire wereldreis. Wie de aandacht van de bijzondere klanken kan verplaatsen naar de tekst, ontdekt dat er komaf gemaakt wordt met de ‘putain de maladie’ die hij opliep tijdens zijn tournee in Afrika, een bijwerking van een antimalariamiddel dat hij toegediend kreeg. ‘Tant qu’j’suis en vie, j’suis invaincu’, klinkt het, en daarmee is het onweerlegbaar: de maestro is terug. Die triomftocht wordt voortgezet op ‘Santé’, de single die ervoor zorgde dat alle ogen weer op de Belgische trots gericht waren.
Kosten noch moeite werden gespaard, zoveel mag duidelijk zijn wanneer blijkt dat Stromae een klein muzikaal leger aanstuurt op zijn nieuwe plaat. Zo horen we naast heel wat traditionele niet-westerse instrumenten ook een voltallig orkest (het Belgian National Orchestra) op -‘Solassitude’. Lusteloosheid en eenzaamheid worden met elkaar verzoend op een song waarvan de instrumentale partij zowaar een soundtrack zou kunnen zijn voor een arthousefilm. De dansbare ritmesectie staat in contrast met het emotionele van strijkers, waardoor extra diepgang gecreëerd wordt. Toch blijft een ding duidelijk: Stromae is een verteller van verhalen en het is die kracht van woorden die zelfs de mooiste arrangementen weet te overtreffen. Dat liet hij al horen op ‘L’enfer’, een single die ons een blik gaf in de duistere gedachten die de afgelopen jaren grip hadden op de artiest, maar dat doet hij moeiteloos over op de rest van zijn plaat, ware het wel met een aantal minder zware thema’s.
Op ‘Déclaration’ waagt Van Haver zich aan de nog steeds heersende genderstereotypen. Hoewel het nummer op muzikaal vlak vrij rustig en ietwat ingetogen blijft, worden we op vocaal vlak wel bij de keel gegrepen. Stromae vraagt zich af waarom god mannelijk is, maar evengoed richt hij de aandacht op de schadelijke effecten van anticonceptie en de nog steeds vrij onbekende aandoening endometriose. Geen van deze thema’s stond op ons lijstje van onderwerpen waarover we al talloze liedjes gehoord hebben, en daarmee bewijst de muzikant dat elk onderwerp groot en belangrijk genoeg is of kan zijn. Gelukkig mag het af en toe wat luchtiger en daarin zorgt ‘Mon amour’ voor een mooie balans. Op ludieke wijze geeft Stromae een opsomming van (al dan niet fictieve) voormalige partners, terwijl een opgewekt gitaarriedeltje voor een warme, zuiderse sfeer zorgt.
Een glansrol is nog weggelegd voor het tweeluik dat tevens het slot vormt van ‘Multitude’. ‘Mauvaise journée’ en ‘Bonne journée’ zijn elkaars tegenovergestelde, maar vullen elkaar vooral ook heel erg aan. Hoe zou je dagen als goed kunnen bestempelen als je geen idee hebt hoe het voelt om een slechte dag te hebben? Het lijkt allemaal niet mee te zitten op ‘Mauvaise journée’, hoewel de melodie van het nummer eerder opgewekt klinkt. Waar het in beide songs over de stoelgang van de zanger gaat, is er een duidelijk contrast aanwezig. ‘C’est mon droit d’être déprimé dans mon fauteuil’, aldus Van Haver die een liedje later dan weer over vreugdedansjes zingt. Zo snel kan een dag dus schommelen tussen goed en slecht, zelfs bij zij die het in de ogen van de grijze massa altijd goed hebben.
Op ‘Multitude’ lijken we Stromae beter dan ooit te leren kennen en lijkt hij ook moeilijke onderwerpen niet te schuwen. De torenhoge verwachtingen worden moeiteloos ingelost met interessante composities die ons diep raken, maar ons tegelijkertijd ook aan het dansen brengen. Menselijkheid boven alles, dat is Stromae en dat maakt hem tot een van de grootste artiesten op dit moment. Een artiest in elke zin van het woord.
Deze zomer kan je Stromae aan het werk zien op Werchter Boutique en op Les Ardentes. In het voorjaar van 2023 speelt hij maar liefst zes keer in Paleis 12, waarvoor enkel voor de drie shows in juni nog tickets te verkrijgen zijn.
Deze recensie van Leni Sonck verscheen op de muziekwebsite Dansende Beren.
