Belgische artiesten die het op heel wat plekken in de wereld goed doen, ze zijn nog steeds een rariteit. Lous and The Yakuza is zo’n rariteit en wat voor een! De Brusselse heeft de minder fraaie kanten van het leven als jong volwassene moeten ervaren, maar dat maakte haar des te meer vastberaden om het te maken.
Haar debuutalbum Gore was in 2020 een ferme visitekaart die door corona jammer genoeg niet live kon worden voorgesteld. Een tegenslag in de prille carrière, maar aan opgeven werd nooit gedacht. Ze vond in Roc Nation, het managementbedrijf dat mede werd opgericht door Jay-Z, een nieuwe internationale omkadering en dat wierp ook meteen zijn vruchten af. Ze mocht mee op tour met Alicia Keys en ook Coldplay nodigde onze landgenote uit om het voorprogramma te vormen van een aantal stadionconcerten. Daarnaast bracht Lous and The Yakuza in november haar tweede album IOTA uit en toonde ze daarop een nieuwe kant van zichzelf. Bij een nieuw album hoort uiteraard een tour en die bracht haar afgelopen week al van Londen naar Parijs en Amsterdam. Gisteren stond de zangeres eindelijk voor haar langverwachte thuismatch in de uitverkochte Ancienne Belgique en dat zorgde voor een vrolijk weerzien met fans, vrienden en familie.
Nog iemand die een thuismatch mocht spelen, was voorprogramma Rea. De Brusselse artiest begon er iets voor acht uur al aan en deed dat met een behoorlijke frisse podiumprésence. Zijn sympathieke toenadering met het publiek zorgde ervoor dat het ijs vlotjes gebroken werd tijdens het eerste nummer. De zeemzoete Franse hiphop was makkelijk verteerbaar, wat mede te danken was aan de gitarist en pianist die bovenop de beats voor een chille sfeer wisten te zorgen. Alleen jammer dat de bassen soms net iets te hard door de zaal dreunden. Dat haalde bij momenten toch een beetje de warmte uit de songs, maar dat deed geen afbreuk aan de voor de rest zeer fijne kennismaking met Rea.
Lous had nog een verrassing in petto, want amper enkele minuten nadat Rea het podium had verlaten, doofden de lichten van de zaal opnieuw. Deze keer kwam special guest Krisy op, die als goede vriend graag ook nog een paar nummers wilde komen brengen voor een inmiddels aardig gevulde Ancienne Belgique. De populaire Brusselse rapper is trouwens ook een tamelijk succesvolle producer die ook meewerkte aan enkele liedjes op IOTA. Van zijn kort setje kregen we het echter noch warm noch koud, al moeten we het hem wel geven dat hij een behoorlijke goede flow had. Na een kwartier zat de pret er alweer op en kon het uitkijken naar de hoofdact echt beginnen.
Geen divastreken van de wereldster van eigen bodem, Lous and The Yakuza begon iets na negenen met het sobere “Ciel” aan haar grootste soloshow van haar carrière. Geen grote entree, maar gewoon een eenvoudig en mooi openbloeiend liedje dat haar stem mooi op de voorgrond liet treden. Iets zwoeler werd het bij “La money”, maar het duurde tot het zeer aanstekelijke “Takata” tot de heupen effectief losgegooid werden. Lous bleek ook zelf warm te zijn gelopen, want ze ontdeed zich even later van haar lange en warme mantel. Ook de hakken moesten eraan geloven en werden op het podium doodleuk vervangen door een paar blitse sneakers. Alles om zelf nog losser te kunnen gaan op de tonen van “Interpol” en het catchy hitje “Tout est gore“.
Lous and The Yakuza was warmgedraaid en dan hebben we het ook over haar driekoppige band. Die hield zich bewust meer op de achtergrond, maar pakte ook buiten de schijnwerpers hun momenten. Vooral drummer Steven G Legend toonde zich een aantal keer van zijn meest fraaie kant en bewerkte de vellen met een coolness waar een aantal fillers zoals “Laisse-moi” en “Handle Me” baat bij hadden. De puntjes op de i werden dan weer gezet door bassist Sullyvan Rhino met een uitmuntende groove en de toetsenist Joseph Nelson, beiden met een glansrol bij het ingetogen “Lubie”. De Frank Sinatra-cover “Under My Skin” die net ervoor de revue passeerde, was overigens ook zeer indrukwekkend en een welgekomen rustmoment.
Muziek brengt mensen samen en dat bleek gisteren meer dan eens van toepassing. Zoals ze zelf zo mooi de nagel op de kop sloeg: ‘Je vois plein de couleur dans la salle. Un peu comme Bruxelles’. Dat publiek toonde zich geregeld van zijn meest enthousiaste kant en zong niet alleen de grootste hits mee. Het voordeel om voor eigen publiek te spelen heet dat dan. Met haar charmante en soms ook grappige bindteksten speelde ze trouwens als een echte entertainer in op de gemoedelijke sfeer. Daarmee dwong ze niet alleen nog meer respect en liefde af, maar zorgde ze er ook voor dat rustige nummers de volledige opmerkzaamheid kregen. De cosy en jazzy versie van “Solo” toonde dat iets voorbij de helft van haar show op impressionante wijze en kreeg verdiend een daverend applaus.
De lichtshow kende in het begin een paar kleine slordigheden, waardoor ze niet helemaal het gewenste effect had. Herpakken was dan ook de boodschap en dat gebeurde gelukkig ook. Dat wierp bij “Hiroshima” zijn vruchten af en voorzag het bescheiden hitje van een knappe visuele strakheid. De ogen van het publiek zoog Lous bij het daaropvolgende “Monsters” weer helemaal naar zich toe. Enerzijds met haar geweldige zang, anderzijds met het losbandige dansen in de outro. Ondanks de nogal donkere achtergrond van het nummer werden wij en tweeduizend anderen er heel gelukkig van. De honger om te dansen groeide dan ook bij iedereen in de zaal en dat had Lous geweten. Ze vuurde als opwarmertje “Téléphone sonne” op ons af, om het feest met “Amigo” echt op gang te trappen. Dat ze de tonen even in een foute toonaard trof deerde niet, want heel de AB at inmiddels al meer dan uur uit haar handen.
Brussel vroeg meer en kreeg meer met bisnummer “Dilemme“. Haar debuutsingle en doorbraakhit vormde een passend slotstuk voor een meer dan geslaagde thuismatch, waarna iedereen met een vrolijk gevoel huiswaarts keerde. Het is bewonderenswaardige stappen hoeveel stappen Lous and The Yakuza in zo’n korte tijd heeft kunnen zetten op een podium. Het toont dat ze meer dan ooit hard werkt om de absolute wereldtop te gaan bereiken. En van die top is ze, als je het ons vraagt, niet meer al te ver weg. Van haar présence tot haar zang, het zat gisteren in de Ancienne Belgique helemaal goed. Welke stappen ze ook neemt in de toekomst, deze mijlpaal pakken ze haar niet meer af.
Lous and the Yakuza staat morgen in een uitverkochte De Roma in Antwerpen. In de zomer kan je haar aan het werk zien op Les Ardentes in Luik (zaterdag 8 juli) en op Dour (vrijdag 14 juli).
Deze recensie schreef Simon Meyer-Horn voor de muziekwebsite Dansende Beren.
