Het dossier was blijven liggen in een kast. Met die ene zin transformeerde mijn al niet al te fraai beeld van de backstage van de Belgische administratie terstond in een stoffig, doods decor uit De Collega’s. Ge weet wel, die Vlaamse reeks, the original one, uit de jaren ’80. Een persiflage op de toenmalige modus operandi van de enige echte ambtenaar. Was het maar, een persiflage. De realiteit blijkt nu gewoon erger. Het dossier was blijven liggen in een kast.
Really? In een langs de randen verroeste grijze locker waarschijnlijk, waar de dossiers half uitpuilend telkens halsstarrig terug worden ingeduwd, om de deuren goed op slot te krijgen. O wee als je die opent, spring maar rap een stap opzij of je wordt bedolven onder een hoop bestoft, vergeeld papier. En vind dan nog maar eens een excuus om er niet aan te beginnen.
Right. Zou het zo simpel kunnen zijn, onkunde? Maak dat de kat wijs, denk ik dan. Want als er één ding is waar de bescheiden Belg gigantisch geweldig in is, is het wel het spel in de coulissen. Het gekonkelfoes in de wandelgangen, het geplan onder de radar. Strategisch verstoppertje, achter de gesloten rangen. Alles voor de schijn. En wat boezemt er nu meer vertrouwen in dan een in het nationaal erfgoed geweven beeld van de verveelde, verstrooide stumperd aan een knarsende bureau in het troosteloos kantoorgebouw van de administratie. Met stapels en stapels dossiers om zich heen. Waarvan er net eentje in de vergeethoek is geraakt. Net dat eentje. De malchance, de sukkelaar. Als die mens een ding verdient is het wel onze compassie. Maar grootmoedig als we zijn gaan we die niet voor de bus gooien. Neenee, geen nood brave man, de moedige Ridder van Justitie werpt zich eervol op om de klappen van zijn trouwe onderdaan te incasseren. Schuld bezegeld. Case closed. Het dossier mag terug de kast in. Maar wel een andere kast natuurlijk. De procedure boven alles.
Of. Of is er toch iets anders aan de hand. Zijn we misschien wel slimmer dan we ons voordoen? Ik ging bijna zeggen intelligenter, maar dat behelst normaalgezien ook het inzien van de gevolgen van slechte daden en de nefaste invloed dat die kunnen hebben op anderen. Dat het m.a.w. geen goeie optie is om niet het goede te doen, je weet wel, het echte goede, het juiste, voor de wereld, voor de maatschappij, of gewoon, uit respect voor de waarheid. Neenee, slimmer, leper, geslepener.
Wat als dat dossier niet zomaar toevallig in de kast is blijven liggen. I mean komaan, dat is op z’n minst al door meerdere paren handen gepasseerd, iemand zal er toch wel eens wat scherper naar gekeken hebben. Wat als dat vergeeld dossier effectief met opzet uit de schijnwerpers werd gehouden, mogelijks ter vervanging van een hagelwitte enveloppe, met grijze briefjes in misschien? Of een extra lapdans in de sjiekste caberdouche van ’t stad, met champagne à volonté, olé? Allez. Wat maakt het uit, dat ene dossier, tussen al die andere, eentje maar. Net dat eentje.
Wat als.
En zo zitten we weer waar we het liefste zitten. Met een regering in diepe crisis. Met een oppositie op volle kracht. Met ambras. Met een clusterbom die op barsten staat, en het gehele landschap wel eens grondig zou kunnen hertekenen. Met rode lopers voor zwarte troepen. En zwarte gaten bij rode lopers. Want dat verhaal is intussen ook grondig bezig zijn staart in de kast te houden. O wee als die deuren zullen open gaan. En vind dan nog maar eens een excuus om er niet aan te beginnen. Dan kunnen we in geen geval nog achteruit.
