De rijzende ster die Martha Da’ro een paar jaar geleden was, verdween na de release van haar debuut-ep Cheap Wine & Paris een beetje van de radar. Er volgden een reeks shows doorheen het hele land, maar, mede door de pandemie, voelde de leegte vrij lang aan.
Daar had de Brusselse met Angolese roots uiteindelijk wel een geldig excuus voor, want niet alleen werkte ze in alle stilte aan een eerste album, ze richtte zich ook meer op haar acteercarrière. Dat leverde haar intussen een rol in Netflix-hitserie Lupin op, maar, belangrijker voor ons, ook effectief een debuutplaat. Philophobia ligt zo al sinds november in de virtuele rekken, een releaseshow volgde in een lang op voorhand uitverkochte Club van de Ancienne Belgique.
Een angst voor liefde, want dat betekent filofobie, had voorprogramma Fred Gata gelukkig allerminst. De man mag zich sinds kort Vlaams-Brabants Sound Track-laureaat noemen en die titel droeg hij gisteren met trots. Met zonnebril en kap zag het er in eerste instantie vooral cool uit, maar zodra de zwarte hoodie plaatsmaakte voor een oranjerode t-shirt, werd duidelijk wat voor een positieve en joviale jongen we voor onze neus hadden staan. Na het tweede nummer leek het alsof we al ons hele leven beste vrienden waren met de man, die overigens ook nog eens over goeie flows en een krachtige soulstem beschikte. Dat in combinatie met heel wat energie en plezier zorgde ervoor dat Fred Gata tegen het einde in bloot bovenlijf stond te dansen, terwijl hij het al aanwezige publiek ervan overtuigde van zichzelf te houden. Veel interactie, veel positiviteit en leuke songs: een meer dan plezant begin van de avond.
Het zorgde er, ongetwijfeld ongewild, wel voor dat het verschil in aanpak tussen voorprogramma en hoofdact extra hard opviel, want terwijl Fred Gata als een spring-in-‘t-veld fungeerde, voelde alles bij Martha Da’ro tot in de uiterste puntjes uitgewerkt. Zo voelde “Prologue – Another Dreamer” instrumentaal meteen iets te groots aan, al viel het uiteindelijk wel mee eenmaal de zangeres de schijnwerper kwam ingevallen om de telefoon op te nemen. Die telefoon, geflankeerd door een boeketje bloemen, bleek een vocoder, wat het uitgewerkte concept nog wat meer in de kijker zette. Het idee was er met andere woorden, ware het niet dat de drums in het daaropvolgende “Flesh” Martha’s stem helemaal overstemden. De zangeres heeft sowieso al een geheel eigen geluid, dat niet bepaald heel krachtig klinkt.
Gelukkig raakte de geluidsmix vrij snel op punt, waardoor de intensiteit eindelijk degelijk begon over te komen. “Sugarman” werd zo bijvoorbeeld in een soulvol drum-‘n-bassachtig jasje gestoken, waardoor de sfeer ook steeds meer los begon te raken. Martha zelf fladderde dan ook zienbaar stressloos over het podium, waardoor ze zowat permanent balanceerde op een dunne koord van chill en intens. Een nummer als “Mr Fear” verduidelijkte die lijn nog het best, met bijgevolg een vrij vroeg hoogtepuntje. Wel voelde je aan de sfeer dat er altijd net ietsje meer inzat; aan wat dat precies lag, bleef onduidelijk, al doet iets ons richting ‘een wil om het té goed te willen doen’ neigen. Een oprechte traan in “Move Me” leek ervoor te zorgen dat ook de zangeres zelf alles los begon te laten, waardoor tweeluik “Fool” / “Summer Blues” als een soort doorstart aanvoelde. Opvallend bleef ook bij de twee grotere hits dat het aantal gsm’s tot het minimale beperkt bleef; de AB Club was duidelijk helemaal mee met de coole vibes waarin de Brusselse ons bleef onderdompelen.
De heupen kwamen steeds losser, zowel op als naast het podium. “Trippin” luidde een intens en zwoel slotstuk in, dat met “STFU” een beweeglijk hoogtepuntje kende. Een ovatie was een logisch gevolg, zeker omdat het daaropvolgende “Fast Live” een pak intenser overkwam dan op plaat. Emoties begonnen daardoor een steeds nadrukkelijkere rol te spelen in de set, want na een klein uur bleek “Pretty Ugly” een pakkend einde van een conceptuele set. Die kreeg uiteindelijk nog een vlammende encore in de vorm van het spannende “Ayuwe” en “Perfection” dat er letterlijk voor zorgde dat Martha Da’ro eruitging met een knal, en dat terwijl iedereen de ‘perfection’ voor zijn rekening nam.
Het was met andere woorden zo’n set die je moest beleven om er helemaal in te raken, maar helaas duurde het door die ogenschijnlijke drang om het, ironisch genoeg, perfect te maken even voor ook de zangeres zelf helemaal in het verhaal zat. Zodra ze alles losliet, zag je ook steeds meer dat ze echt begon te genieten; iets wat uiteindelijk ook zorgde voor een leuke energie-uitwisseling met het publiek. Philophobia komt live dus nog intenser over dan op plaat en in combinatie met het meer dansbare geluid uit haar verleden leverde dat een avond op waarin we haast letterlijk een blik in het hoofd van Martha Da’ro kregen. ‘Bedankt om er te zijn, maar misschien nog meer bedankt om te luisteren’, waren de laatste woorden van de zangeres. En dat maakte nog maar eens duidelijk hoe belangrijk muziek kan zijn in iemands leven.
Martha Da’ro trad op 1 februari 2024 op in de AB. Deze concertrecensie van Lucas Palmans verscheen op de muziekwebsite Dansende Beren.
