Donald Trump schreef er een boek over, en ik moest eraan denken toen ik las over de “metrodeal” tussen Ribaucourt en Rogier. Hoe doe je dat? Hoe begin je een handeltje – dans n’importe quoi zolang je er maar high van wordt – in een metrostel?
Ik slaag er nog niet in om met mijn dochters in een restaurant af te spreken. Hoe spreek je dan met je dealer af in een exact metrostel op een exact moment? En wat als hij niet de juiste producten mee heeft? Je weet wel, je gaat in het paddenstoelenseizoen naar de winkel en er zijn enkel ordinaire champignons. Ik ga dan naar de volgende winkel.
Maar wat doet een junk, of “recreatieve gebruiker” om het eufemistisch te zeggen? Gaat die dan naar de volgende metro in de hoop dat die wel de juiste snuifsels mee heeft? Dat wordt wel duur in metro-tickets… just in case we te maken hebben met een betalende meerijder.
Als je het mij vraagt zijn die gasten echt professioneel. We zouden die en masse moeten aanwerven in het reguliere circuit. Een soort van private-publieke samenwerking of PPS ter optimalisatie van de Brusselse overheid.
De zaken zouden nogal vooruit gaan. Het is een waste of talent om hen te laten stempelen, of in de illegaliteit te laten. Het zijn eersteklasprojectleiders en salesmensen. Een mens zou voor minder high worden. Het budget in no time in evenwicht. En na een korte, maar hevige territoriumstrijd zouden alle gemeenten gefuseerd zijn.
Hoe professioneel ook om netjes ook het Bethlehemplein af te sluiten met strooifietsen. Het woord zegt het al: “strooifietsen”. Je strooit ze rond en maakt het plein verkeersvrij. In Oekraïne kunnen ze er nog iets van leren. All it takes are some “strooibikes”, mister Zelenski.
De politie geeft het ootmoedig toe in BRUZZ: “We kunnen er niet veel aan doen”, zeggen ze letterlijk. Strooi wat fietsen rond en je domein is “untouchable”. De politie raakt met de wagen het plein niet op, en politie zonder auto… dat is geen zicht. Dus in plaats van nabijheidspolitie, the real stuff: nabijheidsdealers.
Je moet het die gasten nageven. Ik sta telkens met verstomming naar hun “art of the deal” te kijken. Ze zeggen dat paddenstoelen in één nacht zomaar uit het niets opploppen. Doch, de creativiteit, oplossingen, en innovatieve kracht van de dealergemeenschap, is nog vele malen sterker.
Deze stad blijft me verbazen. Of ik nu BRUZZ of BX1 lees, of mijn 10.000 stapjes doe. Ik blijf me verwonderen in deze experimenterende speeltuin. De realiteit overstijgt de paddo als hallucinogeen.
The art of the deal met behulp van een PPS. Cool idee voor notre prochain ministre-président.
