Aan zomerse activiteiten dit jaar geen gebrek in onze hoofdstad. Wat zeg ik: je hebt drie agenda’s nodig en evenveel knechten om het allemaal een beetje overzichtelijk te houden. Maar heb ik nu zoveel gedaan?
In Brussel-Bad ben ik ook dit jaar niet geraakt. Maar wees even eerlijk, sinds die grote zandbak open is het weer er niet echt naar geweest om op de plage te gaan liggen. Een club Siberisten (hoe noem je anders die mensen die voor de lol in bevroren vijvers springen?) was even een kijkje komen nemen, maar toen ze vaststelden dat ze het water niet in mochten, zijn ook zij weer teleurgesteld afgedropen
Twee weekends geleden dan maar eens naar Recyclart afgezakt. Gratis concerten en andere animatie, kan altijd wel leuk zijn. En in Recyclart kom je vaak nog wat verrassingen tegen – zeker als je het programma niet op voorhand bekeken hebt.
Verrassing #1: VOor het petanquen waren we te laat. Maar binnen was er een Nederlandse band die Mexicaanse rockabilly bracht. Af en toe een mariachi-song, maar vooral desert movie soundtrack stuff. Of zoiets. De zang was niet altijd even academisch, maar de drie trompetten en een fiks uit de kluiten gewassen marimba waren superchido! Dale güey!
Verrassing #2: We waren weer buiten, had een bende majoretten zich klaargemaakt. ’t Was in de Recyclart, dus uiteraard geen normale bende majoretten. Supercoole rode en roze pvc-kostuums wel, en mooie witte botjes. Semi-marginaal, een beetje in die stijl van cheesy pikante blaadjes uit de jaren ’50 en ’60. De meisjes konden duidelijk nog wat oefening gebruiken, maar hun gebrek aan conventioneel majorettetalent maakten ze meer dan goed met hun totale overgave. Tijdens de iets abstractere agressieve expressionistische delen van hun opvoering mochten sommige (gelukkige?) leden van het publiek het zelfs ontgelden. Puik.
Verrassing #3: Mucha Lucha, ofte Mexicaans worstelen. Huh? ’t Is een coole tekenfilm op Cartoon Network, maar hier, eum…. Buiten stond de ring opgesteld, en het volk begon luid te joelen toen de worstelaars en de scheidsrechter opkwamen. ’t Leken me eerder typische Brusselse vijftigers in plaats van Mexicanen, maar soit. Slechts één van hen was gemaskerd. De worstelaars gingen elkaar dan op een nogal zielige, theatrale maar toch redelijk saaie manier te lijf; het volk bleef (brood-en-spelenderwijs) joelen. De sfeer werd wel wat grimmig toen de grijsaard met z’n veel te klein kostuum de gemaskerde man in Speedo over de touwen in het publiek joeg. Een van de joelende omstanders wou (waarschijnlijk toch voor de lol) wat van z’n oren gaan maken tegen de worstelaar, maar kreeg prompt een vuist tegen z’n kanis. Daarna begon de scheidsrechter ook nog wat te schoppen tegen mensen die wat aan de touwen zaten te trekken…
Heel vreemd allemaal. Na dit bizarre surreële schouwspel (geweld en de massa, slimme mensen zouden er dikke boeken over schrijven, ik kom niet verder dan deze bloginput) zijn we dan toch maar snel vertrokken. But it’s only entertainment, nietwaar meneer?
Nog langs de Zavel gepasseerd, waar een oude vriend van m’n vader die nog portretten heeft getekend van mij toen ik twee was, een tropisch optreden stond te geven voor een redelijk bescheiden publiek van ongeveer dertig man/vrouw. Verrassing #4 dus.
Wat een avond. Misschien komen er nog wat “echte” zomeravonden in september. Met leuke zomeractiviteiten. Ondergetekende gokt alvast op de Feeërieën volgende week.
