foto: ShakeFrog
Willy DeVille. Zo heel vertrouwd ben ik niet met zijn muziek. Ik ken hem vooral van enkele (radio)hitjes, nog veelal daterend uit de Mink DeVille-periode (u weet wel, de jaren ’80 van vorige eeuw – ik word oud). Gisteren, in de AB, kwam hij een nieuwe plaat voorstellen, Pistola. Hij deed dat samen met de zogenaamde Mink DeVille Band: een drummer, een percussionist, een bassist, een (macho) gitarist, een pianist, en twee zwarte backing zangeressen – u kent dat wel, van het soort dat lekker in het vlees zit.
Afgaande op het concert moet die nieuwe cd nogal bluesy klinken. Veel – luide – blues-gitaarakkoorden, DeVille die regelmatig blues-schema’s uit een mondharmonica toverde, hier en daar gekruid met een funky baslijn of een latino-ritme. Niet slecht allemaal, maar het ging soms een beetje aan mij voorbij. Al kon dat ook wel komen door een eerder moeilijke start (ik had de indruk dat DeVille zich in het eerste deel van het concert nogal druk maakte over een paar onduidelijke technische beslommeringen), en ook het feit dat “de Willy” niet geheel en al nuchter leek, speelde me soms parten. Anderzijds was vooral de tweede helft wel aangenaam, en presenteerde hij ons op een aantal zeer genietbare songs. Hier en daar een oude bekende in de setlist geschoven (Spanish Stroll, Italian Shoes, Demisado Corazon), en ook enkele leuke covers (Hey Joe, en vooral Heartbreak Hotel), en de eindbalans is toch positief. Al hadden die twee zangeressen wel iets minder in de mix weggestopt gemogen.
