Ik dacht, laat ik mij er eens makkelijk van af maken. Stoofvlees met frieten vindt bijna iedereen lekker en ik zocht een kleine formule voor een trieste verjaardag. Mijn intimi opgetrommeld om het afscheid van mijn jeugd in stijl te vieren. Vier kilo stoofvlees, evenveel appelmoes, een astronomische hoeveelheid frieten.
Ik heb me jarenlang verzet tegen het bezitten van een frietpot. Ongeveer alles is lekker als je het enkele minuten hebt ondergedompeld in kokend vet. Maar het is razend ongezond en je wordt er heel erg dik van. Ik bezwoer vriend en vijand dan ook om mij nooit zo’n ding cadeau te doen want dat ik mij dan zou verliezen in het maken van allerhande kroketten. Vorig jaar ben ik dan toch overstag gegaan. Voor een keer vind ik het niet zo erg dat ik in appartement woon zonder dampkap want dat verplicht mij om op mijn balkon frieten te bakken want anders ruikt het drie dagen later nog naar frituur.
Dus ook deze keer heb ik mijn balkon in een frietkotje omgetoverd. Stoofvlees op de stoof. Zelfgemaakte mayonaise en tartaar. Twee bakken Jupiler aangesleept. Weinig verfijning maar onvervalst gezellig. Er wordt opgeschept en bijgeschept en iedereen eet zijn buik vol, zachtjes tegen de misselijkheid aanschurkend.
En dan gaat de bel. Twee agenten aan de deur. Twee heel erg mooie agenten. Ik bloos. “Ik ben dertig”, is het enige wat ik kon uitbrengen. “Mogen we even bij u binnenkomen juffrouw?”. “Ja hoor, we eten net stoofvlees met frietjes en er is nog over”. Eenmaal boven stappen ze kordaat naar het balkon, zeggen dan iets onduidelijks in hun walkie talkie. “Wat bent u hier aan het doen?”. Beteuterd wijs ik naar de dampende friteuse. Het begint mij te dagen dat ze nog steeds geen cassetterecorder hebben bovengehaald en ik Joe Cocker nog niet hoor weerklinken. En dat de kans steeds kleiner wordt dat zij alsnog strippers blijken te zijn.
