Het imponerende gebouw van station Brussel Zuid doemt alweer op. Het werpt een donkere schaduw om zich heen en onderdrukt de omgeving als een mesthoop in een bloemenveld. Of nee, de omgeving van Brussel Zuid is geen bloemenveld. Zelfs daaraan kan de reiziger zijn gemoedstoestand niet optrekken.
Het geringe voordeel is dat men niet zoveel aandacht aan het stationsgebouw of de omgeving kan besteden. De blik moet naar beneden gericht. Ter voorkoming dat de schoenen of de wieltjes van de koffer door dierlijke uitwerpselen, kauwgum, sigarettenpeuken of andere vuiligheid bezoedeld worden. In ieder geval is de stank van urine vandaag slechts flauw aanwezig – een meevaller. Vandaag is een goede dag.
Binnenkomst vormt geen opluchting. De terminal is donker, krap en benauwd. Het plafond is laag, donker en drukt op de schouders. De aankleding van gevels en vloeren is intens saai. Een koninkrijk voor wat kleur! Koude TL verlichting dirigeert het volk richting de perrons. Men buigt en schudt het hoofd voor zoveel architecturale missers.
Het hele gebouw ademt een onwelkome sfeer, men voelt er zich nooit goed. De knoppen van de ticketautomaten zijn vettig en vies. Het apparaat lijkt te treuzelen, of is dat de perceptie van een geest die het liefst ergens anders zou zijn? Waar dan ook, overal is beter. Met het ticket in de hand en de blik op oneindig haast men zich naar het perron. Hier is niets om voor te blijven.
Op het perron wordt het welkom gevormd door een straffe wind die recht in het gezicht slaat. Ze draagt geuren die we niet hoeven. De maag protesteert en draait om. De keel wordt bitter. Koning Verval regeert hier. Roest en vuil tieren welig. De krakkemikkige overkappingen hangen dreigend en beklemmend over het hoofd en het volledige gebrek aan onderhoud doet optimistisch twijfelen over de ongetwijfeld geringe levensduur van de ganse hatelijke constructie. Alles lijkt langzaam van pure ellende in elkaar te zakken.
Op de borden staan de meest fantastische bestemmingen. Liège Guillemins, daar kan een mens nog eens waardig arriveren. Antwerpen Centraal, een prachtbestemming op zich. Al stond ze in een verlaten weiland, zouden we er nóg heenreizen. Verderop vertrekken treinen naar Paris Nord en London Saint Pancras. Stations van wereldfaam. Stations waar men niet alleen passeert, maar halt houdt. Stations waar men dineert en koopt en wandelt en bewondert. Stations waarover men zingt en waar men van droomt.
In datzelfde rijtje staat Brussel Zuid. Hier wordt niet gewandeld, hier haast men zich. Hier wordt niet gegeten, alle trek is reeds lang voor de ingang verdwenen. Hierover zing men niet, heeft men wel nachtmerries.
De trein, waar blijft godverdomme de trein? De wens te vertrekken straalt warempel uit iedere aanwezige ziel. De omroepstem informeert ons over vertraging en het volk vloekt. Het volk schopt tegen zwerfafval. De beschaving ligt op Brussel Zuid meerdere niveaus lager dan elders in het land. Hier geen sympathie, hier geen vriendelijkheid en hier geen begrip. Vertraging. Hoe haalt de NMBS het in haar hoofd? Haal ons hier toch weg!
Te laat komt de trein alsnog aan. Het contrast tussen de opluchting der instappers en de walging der uitstappers is scherp. Welkom op Brussel Zuid.
Deze stad verdient beter, de Brusselaars verdienen beter. Wij verdienen een station dat zich kan meten met de besten ter aarde. Wij verdienen stralende architectuur die de reiziger omarmt en verleidt tot een langer verblijf. Een station waar we nog even langer blijven ronddwalen en waar de geur van goede koffie ons verwelkomt.
Een station, kortom, waarover gezongen wordt. Een bestemming op zich.
NB. De auteurs wensen de bevoegde instanties te wijzen op hun verantwoordelijkheden en zoeken daarom steun via de petitie: http://www.ipetitions.com/petition/Brusselssouth/
Auteurs: Erik, Bazar
Foto’s: Hix
