Twee vrouwen met identieke klokhoedjes houden zich giechelend staande op de rolband. Ze kunnen de tot de nok gevulde winkelkar amper overeind houden.
Maman heeft alles betaald voor dochterlief – als het roze bedovertrek valt lachen ze beiden uitgelaten.
Een mager meisje daalt af met zes vuilbakken in haar karretje. Maak je mensen gelukkig met een vuilbak als nieuwjaarsgeschenk ?
Een langharige jongeman heeft wel twintig rode kerstballen gekocht.
Op tweede Kerstdag zijn dat vijgen na Pasen.
Jonge koppels in een waas van gloeiende lichtjes helpen mekaar, zalig tevree met hun nieuwe salons en dito gordijnen.
Een jonge vrouw zet lopend het winkelkarretje terug en rent haastig naar de wagen waar haar vriend alles gretig inlaadt.
Het kan niet snel genoeg gaan. Thuis wordt alles vlug vlug uitgeladen en ineengevezen. Vanavond al slapen ze in hun nieuwe bed.
In het snelbuffet wordt er gesmikkeld en gesmakt dat het een lieve lust is.
Chocolade-gebak, worsten, frit en steak, Cola, Ice-Tea en koffie gaan er vlot over de toonbank. Het kan niet op. Op is op : naast mij ligt een rekening van een zekere Abdelnasser, hij heeft voor 192 euro gekocht, waaronder veel Svalke Fluten.
Opvallend veel Marokkaanse families in Anderlecht. Ook de kinderen zijn blij met hun nieuwe zithoek en lekkere frieten.
Hoe argeloos gelukkig kan men zijn bij Ikea – iedereen kijkt verzadigd en ongedwongen, in het ballenbad en ver daarbuiten.
Eén jongetje evenwel is heel ontgoocheld, hij heeft gepast geld voor een Brusselse wafel, beneden aan de kassa’s.
Maar het wafelijzer staat met gapende mond leeg te staan.
Een man en vrouw staan vertrekkensklaar op de parking als de vrouw plots uitstapt – ze discussieert heel even met haar man : ze lachen onbedaarlijk.
Ze loopt snel terug : ze waren het zoontje vergeten in het ballenbad.
Het is al donker als ik bij Ikea buitenga.
Ik heb één expresso betaald maar er vier gedronken.
Ik heb ook twaalf potloodjes achterovergedrukt. Dat is er een beetje over, maar ik verdenk de Scandinaviërs nog altijd van kinderarbeid in de lage loonlanden.
Niet zo gek die Zweden – ik heb die slogan altijd gewantrouwd.
Op de parking hebben de klokhoedjes slaande ruzie.
Dochterlief merkt bij het inladen dat de staanlamp en het witte tapijt ontbreken.
Maman bekent dat ze deze opzij heeft gelegd. Haar budget is breed, maar iedere elastiek begeeft vroeg of laat.
Het elegante juffertje wordt plots een arrogante teef – de moeder heeft hetzelfde karakter en geeft haar dochter lik op stuk.
Ze vertrekken, hevig roepend in de wagen.
Ik heb één uur doorgebracht in de winkel zonder één cent te verbruiken, dat moet de Zweedse gigant zwaar zorgen baren.
Maar ik ga in vrede huiswaarts, straks nog lekker naar de sauna.
http://hetrijkderzinnekes.blogspot.com/
