Zoete parfums en keurige heren aan de entree van de Bozar. Taxi’s rijden aan en af. Hier geen patchouli of ongestreken jeans maar hoge hakken en maatpakken. Op deze plek speelt vanavond immers een heer van stand.
Een glanzende Vespa parkeert zich voor de Bozarshop, het meisje en de jongen dragen krakend leer. Er zijn flink wat jongelui, ik herken heel wat studenten van het conservatorium, ik mag daar soms een gratis klasconcert meepikken.
Naast mij op het balkon zit een zeer bijziend meisje, ze kan alleen maar luisteren, wat niet altijd een nadeel is bij een klassiek concert. Ze draagt een bloemetjesjurk en wordt geflankeerd door een jonge kloon van Pierre-Alain Volondat die wat dromerig in de zaal kijkt – wellicht kent hij de partituur uit zijn hoofd. Voor de rest bladert hij voortdurend in het programmaboekje, hij moet natuurlijk zijn bijziend vriendinnetje wegwijs maken.
Een andere man kijkt heel ernstig naar het plafond, een meesterwerk van Horta – als je goed kijkt zie je hem luisteren.
Flink wat blote ruggen al, zelfs al waaiers, dat is er een beetje over.
Voor mij zit een wereldvreemd meisje, zij is zeer aftands doch verzorgd kledij, haar kapsel veel te klassiek voor haar leeftijd. Soms sluit zij de ogen, haar wereld wordt helemaal gevuld door Bach – is zij dan wereldvreemd ?
Een ander meisje leunt ontroerd op de schouder van haar vriendje. Een veel oudere vrouw in mijn loge valt dan weer in slaap op de zware schouder van haar man.
Maar ook op het podium gebeurt er één en ander.
Een man komt helemaal uit China om hoorn te blazen. De zanger van dienst zingt voortreffelijk maar mankeert minstens één teelbal, ik wist niet dat dit nog bestond in deze tijden. De koperen blaasinstrumenten wachten geduldig op hun beurt, de handen zedig op hun lange zwarte kleed, bij één meisje rust de fluit op de schoot.
Een dame verlaat voortijdig de voorstelling.
Dat is heel vreemd. Ze is alleen en helemaal in het zwart gekleed, vermoedelijk is haar een geliefde ontvallen en is dit gebeuren te confronterend.
Op het eind is er een staande ovatie voor de magistrale Matthäuspassion. De slapende dame wordt wakker met een schok. Zij klapt het hardst van allemaal. Ik blijf zitten, lang nadat het applaus is uitgedoofd, even maar nagenieten in Henry Le Boeuf.
Buiten begint het stil te miezeren. Het is zacht donker.
Toch is het volop lente, vanavond vliegen heelder zwaluwen in mijn hoofd.
hetrijkderzinnekes.blogspot.com
