De halfslachtige winter sleept nog wat aan, maar in cultuurland is de lente duidelijk aangebroken. Kunstliefhebbers worden verwend met een aantal boeiende tentoonstellingen, cinefielen met langverwachte films. Hoog tijd om enkele dagen te ‘culturen’ in Brussel!
De meest in het oog springende topper is natuurlijk de retrospectieve rond Luc Tuymans in Bozar. Maar omdat die geen introductie meer nodig heeft, wijs ik liever op een andere kunstenaar die door het samenvallen met de Tuymans-retrospectieve een beetje dreigt onder de radar te verdwijnen, namelijk David Claerbout.
Onder de treffende titel “De tijd die blijft” loopt in Wiels tot 15 mei een overzichtstentoonstelling rond deze Belgische kunstenaar. Claerbout maakt voornamelijk video-installaties op groot formaat, waarbij hij zowel tijd en ruimte manipuleert. Tijd en ruimte worden tegen elkaar uitgespeeld, uitgerokken of gecomprimeerd, zodat er een poëtische interpretatie ontstaat van momentopnames. Schijnbaar alledaagse handelingen zoals iemand die afscheid neemt, jongeren die meeuwen voederen, een ontmoeting tussen twee vreemden, worden getransformeerd tot rituelen van stilstand en beweging. Zelfs al schrijdt de tijd op de achtergrond voort, door stil te staan bij kleinheid en breekbaarheid, herkenbare menselijke handelingen te vertragen of te manipuleren, wordt de schoonheid daarvan ontsluierd en nestelt die zich in het hoofd van de toeschouwer. Het zijn videowerken vol openheid waarvoor je best je tijd neemt: door je onder te dompelen in Claerbouts manipulatie van tijd en ruimte, verdwijn je voor de duur van het kijken uit je aardse bestaan en wordt je opgetild als keek je als een verre engel vanuit de hemel neer op mens en ruimte. Neem dus je tijd om deze tentoonstelling op je eigen ritme te ondergaan!
Belgen boven lijkt het wel. In Argos loopt een tentoonstelling met werk van Hans Op de Beeck. “Sea of tranquility” is een multimediale tentoonstelling waarbij Op de Beeck onder meer met maquettes en video een eigen cruiseschip in het leven roept. Op de Beeck speelt zoals hij wel meer doet met het verkleinen van grootse dingen. Een cruiseschip, een gigant op het water, wordt gereduceerd tot een maquette die door de schaal, details, materialiteit, belichting, een eigen leven gaat leiden. Het wordt een droombeeld dat terzelfder tijd gecounterd wordt: de klinische uniformiteit en vooral het in schaal herleiden van alles dat eigenlijk de glorie van zo’n schip zou moeten vormen, zorgen ervoor dat het een eigen leven gaat leiden, dat het cruiseschip getransformeerd wordt tot een fata morgana van het menselijke verlangen om even uit de werkelijkheid van alledag te ontsnappen. Het wordt een spiegel van de gevangenis die we onszelf opleggen door dromen uit te vergroten.
En wie graag een mooie selectie werk van minder bekende maar evenzeer boeiende kunstenaars te zien krijgt, kan eens naar Aalst afzakken. In Netwerk loopt een tentoonstelling met werk van onder meer een aantal Brusselse kunstenaars:
In The ‘-scape’ in Escape staan de tegenstellingen in artificiële en virtuele landschappen centraal: enscenering versus spontaneïteit, licht versus donker, open versus gesloten, natuur versus metafysica, zicht- versus onzichtbaarheid, het tonen versus het versluieren van fictieve betekenissen.
En ook voor cinefielen zijn het mooie tijden. True Grit van de Coen-Brothers, Black Swan van Aronofsky, Hongaarse pareltjes in Cinematek, het Anima-festival met een bezoek van onder meer Bill Plympton, het zijn gouden tijden.
