Motards zijn overal thuis. Van Siberië tot Patagonië maken zij het mooie weer. In een Toscaanse negorij of op de glooiende Alpenweiden, geen enkele motorrijder zal zijn broeder passeren zonder een hartelijke groet. Een vriendelijke opgestoken vuist of een zwierig handgebaar. Ze kennen mekaar van haar noch pluim maar ze hebben hetzelfde ruis van de motoren in hun hart.
Waarom groeten fietsers mekaar niet in Brussel ? Is de afdaling van de Mont Ventoux op een zwarte Suzuki gevaarlijker dan het kruisen van de Barrière of de oversteek van de Kleine Ring ? Ik dacht van niet. Ook wij zijn broeders in het verkeer die het gevaar en de risico’s van de Brusselse boulevards tarten. Wij maken geen lawijt, er kan behalve een opgestoken hand zelfs nog een vriendelijk woord af : “Hoi Trapper ! Salu Cyclist !”. Moet kunnen. Het zou deze stad een heel vriendelijk gelaat geven. Vrolijke kleurrijke fietsers die mekaar breed zwaaiend groeten. Totnutoe geprobeerd met vooral verbazing tot gevolg, maar ik geef niet op. Fietsers in Brussel zijn een sterk en moedig ras, zij trotseren de stadsjungle op hun stalen ros. Wij verdienen mekaars groet. Saluut.
meeroverbrussel : http://hetrijkderzinnekes.blogspot.com/
