Het is al vaker gezegd: de meeste Vlamingen hebben een ambivalente verhouding met de grootstad. Ze zijn honkvast, dromen van een eigen huis met een tuin buiten de stad, vinden met name Brussel vuil en gevaarlijk. Het pendelen naar het werk nemen ze op de koop toe. Welke auteur neemt in een dit jaar verschenen novelle de vlucht naar de landelijke idylle op de korrel?
Zij en Walter hadden de parvenuvluchteling uitgehangen, de problemen van de metropool vergrotend door ervan weg te lopen, om vervolgens vanuit hun veilige, snobistische nest minachtend neer te kijken op die kolkende, stinkende, Babylonische binnenstad, nog geen honderd kilometer verderop. Met zijn verkeersopstoppingen en zijn bedelaars, zijn morsige nachtwinkels, zijn Arabieren en zijn junks. Zij en Walter hadden de bruisende navel van de natie verloochend – in ruil voor wat? Voor twee uur tijdverlies in de file, elke werkdag weer. Voor een bakstenen koekoeksklok uit Granada en een tuin die zo veel onderhoud vergde dat je nooit eens toekwam aan genieten. Voor de zogenaamde charmes van de boerenbuiten, die neerkwamen op gekmakende verveling, invasies van alle mogelijke insecten en hemeltergende banaliteit, verkocht als arcadische pais en vree.
Het citaat komt uit Heldere hemel, het Boekenweekgeschenk dat Tom Lanoye (⁰ Sint-Niklaas, 1958) dit jaar schreef. De novelle is gebaseerd op een waargebeurd voorval in de nadagen van de Koude Oorlog: een onbemand Sovjet-Russisch gevechtsvliegtuig stort neer in een Belgisch gehucht. Lanoye bewijst zijn achteloze klasse door in nog geen 100 pagina’s personen van vlees en bloed te scheppen en een noodlottig familiedrama te schilderen, niet het minst dankzij zijn sprankelende dialogen. Lanoye schreef romans, o.a. gebundeld in de Wase Trilogie en de Monstertrilogie (verfilmd als Het goddelijke monster), theaterwerk, polemieken en poëzie. Hij leeft en werkt in Antwerpen en Kaapstad.
