tekst FR: Pierre Duys (je me souviens de bxl), vertaling: BrusselBlogt
Je me souviens des machines au musée du cinéma. Des tas de boutons qu’il faut presser pour tourner les roues, ajuster les petites fenêtres et allumer les loupiotes et les reliefs s’animent et des bonhommes courrent sur du papier ou du carton je ne sais plus et ce carton c’est un jardin puis des nuages et une fillette vole qu’un ange ramène sur terre et la lumière s’éteint et le monsieur appelle les gens parce que le film commence et que les portes s’ouvrent et je reconnais toujours cette odeur, cette odeur du musée du cinéma qui n’est pas celle des fleurs mais que j’aime et qui va faner parce que le musée ils le rénovent et que c’est triste une fleur qui se ferme le soir.
–
Kinetoscoop
Ik herinner me de machinerie in het Filmmuseum. Een hele boel knoppen die men moest indrukken om wielen te doen draaien, om venstertjes bij te regelen en kleine lichtstralen aan te steken. Reliefs kwamen dan tot leven en mannetjes renden over een papieren of kartonnen achtergrond die eerst een tuin was en dan wolken. Een klein meisje wordt in volle vlucht door een engel weer naar de grond gebracht en het licht gaat uit. Een meneer roept de mensen bij zich want de film gaat beginnen, de deuren gaan open en ik herken nog altijd die geur, de geur van het Filmmuseum, echt niet de geur van bloemen maar ik hou er wel van, van de verdorven geur die gaat vervagen. Men renoveert het museum. Hoe triest, een bloem die zich ’s avonds sluit.
