Heeft u er ook reikhalzend naar uitgekeken ? De nieuwe, al vóór het verschijnen de hemel ingeprezen, serie over Brussel op één. De vorige, Jes (of was het No ?), is gelukkig op tijd afgevoerd. Deze beloofde beterschap : driewerf helaas. Zelden zo’n reeks gezien die bol staat van clichés. Alwéér een betonboer die een kaalslag pleegt en het obligate bewonerscomité. Alwéér de ongeschoolde jonge Marokkaan die een beter leven zoekt alwéér in het boksmilieu met alwéér een oude knorrige coach die zich ontfermt en hem tracht weg te houden van ‘slechte vrienden’. De jonge Brusselaar van Noordafrikaanse origine als eeuwige underdog en de lieve blanke die hem omarmt. Het rijkeluiszoontje met de glimmende wagen, de alleenstaande moeder met het spijbelende zoontje die wordt geholpen (godbetert!) door de bankier om de hoek (waar woont dit soort bankiers ?), die bovendien nog het voortouw neemt in het verzet tegen de afbraak. De oude Marokkaanse winkelier die na al die jaren terug wil naar het land van oorsprong omdat hij niet wordt gerespecteerd (!). Wie verzint dit soort karikaturen ? Hoe durft met dit nog voor te stellen als een beeld van het Brussel van vandaag, laat staan van gisteren ?
Wanneer maakt iemand eens een reeks over Brussel met ballen ? Waar vlees aan zit ? Dat herkenbaar is ? Over de rauwheid en de overlevingsdrang en de uitdagingen van deze stad ? Over het Brussel waar volk uit honderdtachtig landen neerstrijkt, waar honderden subculturen leven, véél meer dan alleen de Maghrebijnse ? Over het rauwe leven van de Bulgaarse prostituées in de Aarschotstraat, over de zwier van de Brabantstraat op zaterdag en over een prachtig initiatief als Biloba in dezelfde wijk ? Over de chiqué van het Luxemburgplein, over Molenbeek dat veel meer is dan de rellen, over de witteboordcriminaliteit in de stad, over de kleine Griekse winkelier die probeert te overleven op het Bloemenhofplein, over het Brugmannplein, over Vlaamse studenten die verloren lopen, over de pendelaars die elke dag de stad overspoelen en hun vooroordelen, over de informele economie die overleeft door de 1oo.ooo sanspapiers waaruit men naar hartelust werkvee kan plukken en dumpen. Over de nevenkanten van de multicultuur én de rijkdom ervan. Over de vele culturen, zoals Teju Cole het zo mooi verwoordt, éénlingen die er desondanks in slagen met mekaar te leven in deze stad maar toch naast elkaar. Over het bruisende caféleven rond de Beurs of aan de Parvis. En ja : over de kaalslag aan het Zuid, maar met naam en toenaam. Over de straatvegers, de clochards op Anneessens, de spekpater in de Artesiestraat. Over de hoertjes rechttegenover de Flamingo, over de bedelende moeders, over de stank, de Roma in het Noord, over het zwerfvuil kortom.
Over het cosmopolitische en het provinciale van Brussel. De angst en de hoop, het begrip en onbegrip. Uit die melting pot, die dampende hutsepot een verhaal, wat zeg ik, boeiende verhalen distilleren, Inarritu en Altman (Short Cuts) zijn prachtige voorbeelden hoe je ogenschijnlijk uiteenlopende verhalen moeiteloos aan mekaar kan breien.
Mag het iets meer zijn dan voorgekauwde kost ? Brussel verdient beter.
meeroverbrusel : hetrijkderzinnekes.blogspot.com
