In de winter is mijn snooze mijn beste vriend. En ook mijn ergste vijand.
Het is een kleine duivel die mijn zalige zwakte verheerlijkt: blijven liggen.
Hij maakt me wakker om te laten weten dat ik terug in slaap mag vallen, en straks terug moet wakker worden, om dan terug in slaap te vallen.
Heerlijk.
En pijnlijk.
En eigenlijk geen goed idee. Zo hebben we ze graag, onze zwaktes.
Straks is het maandag en kunnen we er weer aan beginnen, aan ons ochtendspel, Snooze en ik.
Wat kijk ik er naar uit.
