Categorieën
Faits divers Wonen in Brussel

Empathie

Dat ik op straat aangesproken word, gebeurt wel meer. Men is dan de weg kwijt of vraagt op de man af om wat geld. In het laatste geval hou ik doorgaans de boot af, schud met het hoofd en loop dan zonder iets te zeggen door. Het gebeurde al een paar keer dat diegene voor mij er zo hongerig bij stond dat ik hem of haar aanbood om een belegd broodje te kopen. Geld geef ik bijna nooit. Het sociaal vangnet in België is er niet voor niets en liefdadigheid mag er wat mij betreft wel zijn maar het kan niet in de plaats komen van de opdracht die de overheid heeft ten aanzien van minderbedeelden.


Niet zo erg lang geleden, voor iemand van boven de vijftig zijn een paar jaar geen eeuwigheid meer, sprak een doodgewoon geklede man me aan en vroeg me om wat geld. Warmpjes zat hij er niet in, dat zag je wel. Deze keer vond ik dat ik niet zomaar kon doorlopen en begon een gesprek. Waar hij woonde en of  hij er graag woonde kwam al snel ter sprake. Hij bleek van Molenbeek te zijn en wat hij in de buurt van het  Warandepark kwam doen weet ik niet. Een wildvreemde uitvragen ligt niet echt in mijn aard. Al snel werd duidelijk dat  de man het niet echt had voor Brusselaars van Arabische origine. Zware racistische praat kreeg ik niet te horen dus luisterde ik met aandacht tot hij uitgepraat was. Ik begreep hem wel. De inwijking vanuit Noord-Afrika had zijn woonomgeving fel veranderd en dat kon hij niet appreciëren, dat was wel duidelijk. Zijn standpunten over migranten deelde ik niet, maar, om hem niet in het verdomhoekje te plaatsen, kwam ik hem in zijn zienswijze tegemoet door te beweren dat België in vergelijking van vele andere delen van de wereld wel een paradijs is en dat dit een aanzuigeffect heeft. Ik betrapte mezelf erop dat de toon van mijn relaas wel wat populistisch aandeed maar, als gezegd, probeerde ik gerust te stellen, ik had met die brave man te doen. Uiteindelijk, voor we afscheid namen, gaf ik hem wat geld, een bankbiljet, om wat ik gaf niet als een aalmoes te laten doorgaan.

Share

Door Michel Zeghers

Heeft een boontje voor Brussel, pendelde jaren lang om er te gaan werken en komt er, ook nu nog, graag terug. Hij vindt multiculturaliteit, zeker in steden, onvermijdelijk en verrijkend. Dat verschillen zichtbaar en soms uitvergroot worden is er een consequentie van. Als ze inspiratie opleveren is het mooi meegenomen.