Het is acht uur in de morgen en ik wacht op de tram. De ochtendlijke geluiden die de start van een nieuwe dag aankondigen, omringen mij. Het helse tempo van de auto’s en het ongeduldige getoeter geven niemand de kans om te dagdromen maar houden iedereen alert. De rolluiken van de krantenwinkel gaan omhoog. De eerste bakken met groenten en fruit worden buitengedragen. Brood en ontbijtkoeken liggen uitgestald in de bakkerijen. Schoolkinderen en hun moeders haasten zich. Er wordt geroepen en gevloekt, gepraat en gelachen.
Wanneer de tram om de hoek van het merkwaardige Poggeplein dendert en ik ben opgestapt, krijg ik het onmiskenbare gevoel een andere wereld te zijn binnengestapt. Het is alsof je heel abrupt van de buitenwereld wordt afgesloten, alsof je in een lift stapt en de deuren met een plof dichtvallen. Rustig en beheerst dringen de geluiden gedempt binnen. Slechts heel af en toe is er een korte gezamenlijke beweging, wanneer de tramdeuren zich openen en weer sluiten aan de haltes.
Ondertussen staar ik uit het raam naar de weerspiegeling van de opkomende zon in de gebouwen. Ik kijk rond mij en besef dat iedereen, net als ik, in gedachten is verzonken. Sommigen lezen de krant of in een boek, anderen luisteren naar muziek. Een man ligt met gesloten ogen tegen het venster en probeert wat slaap in te halen. Enkele jongens herhalen de leerstof voor een toets. Een jonge vrouw speelt een spelletje op haar telefoon. Jonge kinderen houden de hand van hun moeder vast en kijken verwonderd rond. Een moslima zet haar hoofddoek recht en iemand anders eet zijn ontbijt. Maar de meesten turen gewoon voor zich uit.
Even later duik ik de metro in. Heel duidelijk herken ik hetzelfde patroon, met dat verschil dat er nu ook aan de andere kant van de ramen een diepe duisternis heerst. En ik bedenk dat er wellicht geen andere plaats is waar je met zo veel andere mensen in contact komt als in de stad, maar waar je ook zo anoniem kan zijn. Mijn verwondering maakt gauw weer plaats voor mijn eigen dagdromen. En ik weet: morgen zal het net zo zijn als vandaag.
Eerder verschenen op http://bxlen.wordpress.com/
